از بعضی از اخلاقهای خودم خیلی خوشم میاد.

مثلا یکیش که من اسمش و گذاشتم “مدیریت بحران” . اونم اینه که وقتی بدترین حادثه هم برام اتفاق بیفته دست و پام رو گم نمی کنم و بجای زانو غم به بغل گرفتن سریع فکر چاره می افتم و اصطلاحا گیر نمی کنم تو طوفان حوادث.

مثلا یکی از بهترین دوستام که بی اغراق از خواهر بهم نزدیکتره و تو موقعیتهایی که حتی مادرم از پس حلش بر نمی اومده با یه تلفن من(هر ساعت از شبانه روز) خودش رو به من رسونده و کمکم کرده،داره برای همیشه از ایران میره . نبودش برای من و موقعیت خاصم،چون با بودن اون و حضورش زندگی برام خیلی راحتر و قابل تحملتر میشد، یعنی مرگ.

روزهای اول همش به اشک و آه گذشت ولی بعد چند روز خودم و جمع و جور کردم و گفتم خوب حالا چی؟زندگی ادامه داره…می خوای بمیری؟ فک کن با نبود این دوست و کمکهای عالییش می خوای چیکار کنی؟… زندگی کردن بدون اون رو یاد بگیر………..

خورده بودم زمین و هیچ کمکی نبود که بتونم رو کمکش حساب کنم برای بلند شد،گریه ام گرفته بود از این همه استیصال .فک کردم اگه هیلا بود الان با یه تلفن به دادم میرسید ولی خب حالا که نیست باید چیکار کنم؟بجای گریه و زاری بهتره فکر کنم و بهترین راه حل رو انتخاب کنم…قصد ندارم بگم چی شد و چی نشد ،راه حل رو پیدا کردم فقط بهم ثابت شد که زندگی هنوز ادامه داره و بخاطر امثال من و غصه هامون از جریان نمی افته.