وقتي ديشب يه زن 38 ساله (خودم) يه دختر 11 ساله(دوردونه) رو صدا کرد و بهش گفت ” معذرت مي خوام که بهت گفتم احمق.”
احساس غرور کردم که عارم نيومد. نگفتم من بزرگترم حتي اگه هم اشتباه کرده باشم دليلي نداره از يه بچه معذرت خواهي کنم. به خودم به چشم يک انسان نگاه کردم که کار اشتباهي انجام داده و بايد عذر خواهي کنه، چه طرفش بچه باشه چه يک آدم بزرگ.
حس مي کنم به مفهوم واقعي زنده ام و انسان.