این نوشته برای من بوی نون تازه و گرم میداد پس شییرش کردم.

گیسو شیرازی نوشته:

“پنج شنبه صبح بیدار شدم ، در مهتابی زیر آفتاب صبحگاهی با مربای بهارنارنج هدیه دانشجو صبحانه خوردم، لباس پوشیدم و با موسیقی در گوشهایم ، قدم زنان به سمت پنج شنبه بازار شهر رفتم، اسمان آبی و هوا دلپذیر و آشغالهای بین علفها به شدت آزاردهنده، یادم باشد با دهداری تماسی بگیرم راننده تاکسی آشنا بین راه اصرار که سوارم کند و من انکار که قدم می زنم ، نفس می کشیدم در یکی از کوچه های روستا تابلو آرایشگاه دیدم، داخل رفتم و در اتاقی تمیز با بانویی زیبا و چشم عسلی روبرو شدم که با دقت و وسواس ابرویی برایم ساخت ، کمانی و فقط سه هزار تومان گرفت، یادم باشد باز هم به سراغش بیایم با احساس خوش ابرویی بیرون آمدم و به جستجوی موکت فروشی در میدان رفتم ، سرامیک های هال را تیره رنگ گرفته بودم و حالا خاک امانم را بریده ، موکت سبز خوشرنگی انتخاب کردم و به مغازه خوش اخلاقش نقشه عجیب و غریب هال را نشان دادم و با شاگردهایش درگیر تحلیل هندسی مضحک دو متری یا سه متری و برش در کجا شدیم حساب کردم و به پنج شنبه بازار رفتم، پیرمرد نهال گل می فروخت، تمامی کیسه هایش را خریدم، شب بو، مینا، ناز، آناماریا؟ همیشه بهار . مرغ خریدم برای موقرمز که مهمانم بود و فاصله بین پرپر زدن مرغ تا تحویل کیسه حاوی تکه هایش فقط ده دقیقه بود یک روز گیاهخوار خواهم شد بقیه خریدها را انجام دادم و با راننده اشنا رفتیم سراغ موکتی که بریده بود و لوله کرده بود و منتظر بود با موکتی بیرون زده از شیشه ماشین به خانه برگشتم موقرمز منتظر بود، در را باز گذاشته بودم و رفته بود داخل ،زندگی در روستا یکی از جذابیت هایش همین باز گذاشتن در است ، مرغ را در اب نارنج و پیاز و نمک و فلفل و ادویه خواباندم و ذغال با آتش گردان به راه انداختم، چه حس خوبی دارد این آتش گردان و صدای جرقه ها و عطر زغال موقرمز جوجه ها را سیخ زد و من به سراغ کاشتن نهال ها رفتم ، صحبت می کردیم و به صدای غازهای همیشه شاکی همسایه می خندیدیم موقرمز از ترشی های شگفت انگیزش برایم آورده بود، با عطر چوچاقش ، ناهار محشری شد بعد از ناهار تا موقرمز چرتی بزند من هال و وسایل و بخاری را جمع کردم و موکت را اندازه گرفتم و بریدم و بالا و پایین کردم و در زوایای عجیب و غریب هال جا دادم و وسایل را دوباره پهن کردم و لذت بردم از فقدان دیدار سرامیک خاک آلود عصر را در گفتگو و مهتابی و چایی و عطر دودی در آن حوالی گذراندیم تا سرمای ملس که ما را به درون خانه و پای لپ تاپ و تصحیح پایان نامه ها کشاند به قول دوستی، از یک زمان خاص به بعد، نیاز به جشنی نیست ، همین که هست خوب است.”

@violetweblog

پ.ن:از این به بعد نوشته های جدید کانال تلگرام ام رو اینجا هم میذارم تا اگه کسی خواست بتونه کامنت بگذاره.