یک ایمیل به شدت تاثیر گذار:
“وقتی توی کانال تلگرامت دیدم نوشتی دردونه از ایران رفت یهو بی اختیار گریه م گرفت …
یادم نیست اولین بار کی بود اما تقریبا هشت سال پیش بود که با وبلاگت آشنا شدم از اولین پست هایی که ازت خوندم طریقه ی آشناییت با امید بود و برای منی که یه دختر ١٨ ١٩ ساله ی آفتاب مهتاب ندیده بودم خوندن وبلاگت و حرفات که اینقدر راحت و بی پرده از احساسات زنانه ت مینوشتی ، از ترس هات ، شجاعت هات ، عاشقی هات … عجیب ، ترسناک و جدید و شیرین بود . آروم آروم واسه من شدی یه خواهر ، یه مادر ، یه دوست ، کسی که حرفایی رو میزد که منه دختر ساکن یه شهر کوچیک و ساده از هیچ کس دیگه نشنیده بودم
اون موقع یادمه سال اول دانشگاه بودم ، تو به من شجاعت دادی که عشقم رو بپذیرم به عنوان نه ضعفم که نقطه ی قوت زن بودنم ، باورت میشه من اولین بار بخاطر تو رفتم رژ لب خریدم حتی ؟ : )) میخواستم شبیه تو باشم یه زن زیبا و شیک
توی همون سن با دوست پسرم آشنا شدم ، توی همون سن برای اولین بار رفتم سر یه کار پاره وقت ، خوندن وبلاگت یه واجب روزانه بود واسم ، عاشق وقتایی بودم که از اتفاقای بامزه ت مینوشتی ،از امید ، از دردونه میگفتی ، از همسر سابقت … اینقدر راحت و صادقانه
بزرگ شدم … شجاعانه عاشق شدم و عاشقی کردم و با همون اولین و آخرین دوست پسرم ازدواج کردم ، از شهر کوچیکم رفتم به یه شهر بزرگ و تمام این مدت وبلاگ تو تنها یادگاری اون روزهای خاکستری اما شیرین زندگی من بود ، مثل یه دوست همیشه همراهم بود ، واای هیچوقت یادم نمیره
مستند زن در سایه ی ام اس ( اون قسمت هایی که شما توش بودی ) رو که دیدم انگار دنیا رو بهم داده بودن ، لحظه به لحظه ش تحسینت میکردم ، چقدر شبیه نوشته هات بودی و این نشونه ی صداقت کلامت بود
کم کم تبدیل شدم به یه دختر بیست و اندی ساله ی مستقل تحصیل کرده که دلش میخواد شیک باشه و زیبا حتی در اوج خستگی و بیماری مثل شما و به زن بودن و احساسات و ضعف های خودش افتخار میکنه ، چند وقت پیش من و همسرم از ایران رفتیم و الان اینجا هنوز که هنوزه وبلاگت برای من مثل یه یادگاری عزیز از گذشته هامه که هر روز بهش سر میزنم و گاهی توی آرشیوش خاطره بازی میکنم ، مثلا میگم ئه یادش بخیر این پست رو همون روزی گذاشته بود که من برای اولین بار دست همسرم رو گرفتم : ) یا این واسه یه روز قبل از فوت بابامه : (
وقتی توی کانال تلگرامت نوشتی دردونه رفته گریه م گرفت نمیدونم چرا ، شاید چون دردونه و خاطراتش بخشی از گذشته ی منم بود
ویولت من بهت مدیونم ، نمیگم اندازه ی مادرم ولی به اندازه ی یه خواهر بزرگ به من یاد دادی ، یاد دادی شجاعت رو ، بهم یاد دادی از اینکه گاهی میترسم نترسم ، خودم رو بپذیرم با همه ی نقص هام، ویولت من ازت ممنونم ، قلبا و صمیمانه ازت ممنونم ، تو به من زن بودنم رو یاد دادی ، در تمام سال های گذشته من بهت افتخار کردم ، برای غم هات اشک ریختم و با خنده هات خندیدم ، ویولت عزیزم وظیفه ی خودم دونستم اینا رو واست بنویسم و ازت تشکر کنم
شاید خودت ندونی اما حق خواهری ، حق دوستی و حتی حق معلمی به گردن یه دختر ایرانی که حالا کیلومترها دورتر از تو زندگی میکنه داری
همیشه برای سلامتی و شادیت دعا میکنم و امیدوارم همیشه موفق بشی
ممنونم برای بودنت
ممنونم برای ویولت بودنت
کانادا
٢٠ اکتبر “
خیلی زیبا بود این ای میل و حتی منو هم متاثر کرد! خدا میدونه خودت چه حسی رو تجربه کردی از خوندنش ویولت جون …
راست میگه این دوست نادیده، تو توی خاطرات خیلی ها هستی ویولت جون. لطفا همیشه باش
[پاسخ]
بوووس
[پاسخ]
عالی بود. دم‌ش گرم و دم تو گرم‌تر
[پاسخ]
بسیار احساساتی شدم با خوندن این متن
این خانوم احتمالن هم سن و سال منه ، چه زیبا به تصویر کشید این حس خاص رو. چقد شبیه
ویولت عزیز با بودنت به خیلی ها کمک کردی. به خیلی ها شجاعت دادی. خیلی ها رو به زندگی امیدوار کردی. مخصوصن ماها که با مشکلات جسمی سر و کله میزدیم.
مرسی که هستی
[پاسخ]
بووووس
[پاسخ]
این خانم دوست داشتنی حق مطلب را ادا کرد . بدون شک شما قوی بودن و خود را باور داشتن ( چه در ضعف چه در قدرت ، چه در ترس چه در شجاعت ) را به خیلی از دختران این سرزمین یاد دادی . عاشق شدن و گذر درست از زندگی گذشته و زندگی کردن در حال با تمام مشکلات یکی از مهم ترین چیزهایی بود که در تک تک متن هایت به چشم می خورد. سپاس برای آنکه با نوشته هات تغییرات زیاد و مثبتی در جامعه اطرافت به وجود اوردی. ندا
[پاسخ]
یکدنیا سپاس
[پاسخ]
ویولت جان خوندن وبلاگ شما جز واجب ترین کارای روزانه منم بود.واقعا ممنون بخاطر بودنت.با دید مثبت زندگی کردن و در بدترین شرایط مقاوم بودن رو من هم ازتون یادگرفتم.امیدوارم به تمام آرزوهای قشنگتون برسید ویولت دوست داشتنی همیشه بنفش
[پاسخ]
بوس
[پاسخ]
سلام چقدر دیدن این صفحه بنفش حس خوبی داره . حس بودن یه خانومی رو برام زنده میکنه که با وجود ناراحتی جسمانی که داشت خیلی مقاوم و اهل فکر و زندگی بود.. یه خانوم متفاوت به اسم ویولت.. که حسش به زندگی رو با مخاطباش در میون میذاشت .. فکر میکنم سال ۸۷ بود که با این وبلاگ آشنا شدم با پستی که در مورد آهنگ رضا یزدانی بود (نا نوشته) و حس هایی رو تجربه کردم در بین خطوط نوشته هات که میشه اسمشون رو گذاشت حس های ویولتی.. به نظرم از سال ۸۸ کم کم فضای وبلاگ عوض شد و دیگه روزمرگی ها و حس های منحصر بفرد شما برامون بازگو نشد.. ویولت دوست داشتنی کاش باز هم از ویولت و شوق زندگی جاری در وجودش مینوشتی
[پاسخ]
[پاسخ]
عزیزم..
چه حس خوبی بهم دست داد با خوندن این یادداشت..
ویولت عزیزم برات از خداوند تن سالم و دل آروم آرزو می کنم
[پاسخ]