دوست عزیزی رو بعد گذشت بیست سال توی فیس بوک پیداش کردم( دوست دوران دبیرستانم بود)… وقتی عکسهام رو دیده بود براش یه علامت سئوال پیش اومده بود که چرا ویلچر؟
کم و بیش براش توضیح دادم و از شرایط کنونیم گفتم و برای اینکه بیشتر با ویولت ِ بعد گذشت بیست سال!! آشنا بشه آدرس وبلاگ رو بهش دادم تا دغدغه های این هشت سال رو بخونه…
چند روز پیش یه ایمیل زد برام به این مضمون:

سلام دوست نازنینم
امشب دوباره تونستم بشینم و یه دل سیر دل نوشته هات رو بخونم..عجب قلمی داری.تصمیم گرفتم برای پیدا کردن جواب همه ی سوالام در مورد سال های گذشته از دی ماه 82 شروع کنم و کردم…اگه میتونستم تا خود صبح مینشستم ولی خستگی کار های امروز(روز های تعطیل کارم بیشتره!) نمیذاره بیشتر از این بشینم.در واقع انگار دارم تو یه رمان قوی سیر میکنم نه فکر کنی داستان رنج ها شادی ها احساسات و لحظه های تو برام حکم تفریح کردن با یک رمان رو داره از این نظر اسمش رو رمان میذارم که قدرت و شیوایی نوشتاریش خیلی گیراست.با رنج هات رنج میکشم با شوخ طبعی هات میخندم و با گریه هات اشک میریزم. نمیخوام شلوغ بازی در بیارم و خودم رو این وسط شیرین کنم.چون خط به خط دارم با احساساتت بیشتر آشنا میشم و میدونم که تو به درجه ای از بلوغ رسیدی که هیچ نیازی به همدردی من از همه جا بیخبر تازه از راه رسیده نداری.هر چند اینقدر با ملاحظه هستی که به روم نیاری.به هر حال درسته که خاطراتی که دارم میخونم قدیمیه و شاید دیگه خودت نخوای خیلی بهشون فکر کنی ولی برای من یه نکته ای خوشحال کننده ست و اون اینه که نوشته ها و آخرین برنامه ی رادیوییت رو که با اینا مقایسه میکنم میبینم الان روحیه ت خیلی عالیه طبیعی هم هست ولی به نظر من همه ی اینا از همون شخصی بر میاد که من قبلا میشناختمش یعنی این همه سرزندگی تلاش و این همه شور فقط از کسی مثل تو بر میاد.رک بگم شور زندگی که در تو هست هر کسی رو که با تو سر و کار داشته باشه مشتاق میکنه که کاری رو برات انجام بده.نه فقط الان بلکه من اون موقع رو یادمه و از نوشته ها هم تا حالا اینو فهمیدم که با تمام قدرت جذابیت ها تو حفظ کرده ای.
فعلا خداحافظ تا بعد

خوشحالم از اینکه این روحیه مثبت و جنگندگی رو از قبل هم داشتم، حتی قبل از شروع بیماریم… و به همین حس و حال تو ذهن افراد جا خوش کرده بودم و از این لحاظ به خودم می بالم.