بعد از خواب قیلوله!… جز جزء بدنم فریاد میزد که یکی رو صدا کن تا کمکت کنه از جات بلند شی.
هنوز بعد جلسه دوم فیزیوتراپی و حرکت درمانی بدنم کوفته و خسته است.

با خودم میگم، فک کن کسی خونه نیست و خودت تلاش کن تا از جات پاشی… تلاش می کنم… و بعد گذشت چند دقیقه،میشه هر چند سخت… توی جام نشستم.

میشینم روی ویلچر… صبح که از خواب بلند شدم، خودم لباس خوابم رو عوض کردم و لباس خونه پوشیدم…ولی دیگه جورابهام رو نتونستم پام کنم و بردم دادم مامان تا پام کنه…. مامان با دیدن من ِ حاضر و آماده با خوشحالی گفت: ایشالله یه روزی برسه که جورابات رو هم خودت پا کنی!
.
.
جورابها روی تخت بهم چشمک می زنن، برشون میدارم…یه وَر وجودم داد میزنه:دیگه پررو نشو!،نمی تونی،خم شدن همانا و معلق شدن از روی صندلی همان… ولی وَر کله شقم میگه می تونی،تو می تونی… دعا و آرزوی مامانت رو تعبیر کن.

.
خم میشم و سر جوراب رو گیر میدم به شست پام.با دست ناتوانم جلوی در رفتن پام و فرارش به سمت دیگه رو می گیرم و با اون یکی دست بقیه انگشتها رو هم می چپونم تو جوراب و………. موفق شدم و به فاصله یه نصفه روز حرف مامان به عینیت تبدیل شد.

viva myself

پ.ن: یک لینک مفید برای قشری خاص