يادمه بچه که بودم تو دوران نه ماه حاملگيش ( دوتا برادر کوچکتر از خودم دارم) همش خدا خدا مي کردم که بچه دختر باشه و يه خواهر نصيبم بشه ، اون موقع ها سونوگرافي به شکل الانش وجود نداشت که همون ماهاي اول زرتي بگن بچه چيه ! و تو بايد نه ماه صبر ميکردي و دست به دعا مي شدي تا جنسيت بچه بشه هموني که مي خواي تازشم بايد لباسهاي صورتي و آبي رو پنجاه پنجاه خريداري مي کردي که موقع وضع حمل و نياز به پوشوندن بچه دستت نمونه تو حنا و لباس صورتي رو تن موجوديت آبي ! نکني. هرچند تمام اين ترفندها سخت بود ولي من يکي اين هيجان رو بيشتر دوست دارم و هميشه با خودم مي گفتم اگه يه زماني بچه دار شم اجازه نميدم بهم بگن جنسيت بچه چيه . الغرض ميشد تا زمان زايمان که دم تلفن رختخوابمون رو پهن ميکرديم تا کوچکترين خبر ارسالي از بيمارستان رو از دست نديم و بفهميم بچه چيه؟
حالا اصلا واسه چي يهوووو ياد اين قضيه افتادم؟ صبح مامان مي گفت تو روزنامه خوندن که توي سوئد دوتا بچه دارن به دنيا ميان فقط و فقط بخاطر برادر و خواهر معلولشون که از سلولهاي جنيني و بنيادي اونها استفاده بشه واسه درمان خواهر و برادرشون تازشم اگه سلول جنين بعد کشت هموني نباشه که دانشمندان لازم دارن بايد بچه سقط شه و روز از نو و روزي از نو.
تو دلم گفتم بيچاره مادر بچه ها همه جوره بايد تحمل کنه هم غم داشتن بچه معلول و هم بارداري اجباري و سقط جنين اجباري و دوباره…
رو کردم به مامان و گفتم: شانس بيارين اينجا اين مسئله باب نشه! وگرنه که حواستون به خودتون باشه .:loser
پ.ن: بچه هایی که جویای حالم بودن . اولا که ممنون از احوالپرسیتون و دوما اینکه هنوزم حالم هیچ خوب نیست ولی خوب وقتی یکی دو روز از تغییر حال و بدتر شدن آدم بگذره واسه اینکه بتونی به زندگی عادیت ادامه بدی مجبوری که خودت رو با شرایط جدید مطابق کنی … که این هیچم به معنای بهتر شدن حال جسمیت نیست فقط روحه کوتاه اومده مثل همیشه.