اين روزا که تويه خيابون راه ميرم عکس العمل مردم خيلي برام جالبه،از شرکت که مي خوام بيام خونه يک پل عابر پياده است که مجبورم از روش رد شوم تا برسم اونطرف اتوبان و سوار ماشين شم با هر جون کندني است از پلهاش ميرم بالا حالا چند بار در طول مسيرش واي مياستم تا اسپاسم عضلاتم باز شه ، بماند خيليها واقعا خالصانه ميان جلو و پيشنهاد کمک مي دن البته با کمي شک چون اصلا به ظاهرم نمياد که مشکلي داشته باشم و بيشتر مثل آدمي هستم که مسته چون همش به چپ و راست متمايل ميشم ولي بعضيها هم شروع مي کنند به مسخره کردن (چون اونها هم فکر مي کنن ادا در ميارم يا حداقل من اينطوري فکر مي کنم )که بپا شستت نره تو چشمت و…از اين قبيل اراجيف ،البته من ديگه با خودم کنار اومدم که اصلا به حرف و نگاه مردم اهميت ندم اوايل که مي ديدم يکي خيره داره نگاهم مي کنه هل مي شدم و همون يکقدم را هم نمي تونستم بردارم .
يکبار عصا دستم بود ولي ازش استفاده نمي کردم مگر جاهائي که واقعا احتياج به کمک داشتم چون سعي مي کنم خودم را وابسته جسم خارجي نکنم حتي الامکان ،يه پسري بهم رسيد و با لحن متلک آميزي گفت چرا با عصا راه نميري ؟ من محلش ندادم و راه خودم را رفتم تا رسيدم به همون پل هوايي بعد از کشيدن يه نفس عميق و بسم الله گفتن شروع کردم به سختي بالا رفتن که ديدم همون پسره اومد طرفم و با خجالت گفت :خانم کمکتون کنم؟ زير لب گفتم :نخير گفت:خانم تو رو خدا منو ببخشيد واسه اون حرفي که بهتون زدم فکر کردم ادا در ميارين الان که ديدم چجوري از پله ها مياين بالا فهميدم قضيه جديه!!!!
حالا به تدريج از اين خاطرهام که کم هم نيست مي نويسم