نوشته شرنگ ه که قبلن برام فرستاده بود ولی وقتی امروز و در نبودش می خونمش با صدا و لحن خودش.فکر می کنم واقعن که چی؟ خوب شد که رفتی شاید اون طرف جواب سئوالهات رو بگیری.
اگه بخوام با دید و تفکر خودت به قضیه نگاه کنم غم و وابستگی من به تو هم احمقانه ست…باید زودتر تمومش کنم هنوزم دوستت دارم اونم خیلی زیاد ولی اینبار بدون وابستگی و اسیر کردن خودم و احساساتم..
«
– خب که چی؟
بقول خودش مشکل ترین سئوال در کل تاریخ بشر.
همین دو کلمه ی ساده ، پوچی کل تلاش های نژاد بشر را با بیرحمی به رخش می کشید . جنگ ها و خونریزی ها ، پیروزی های یکی از طرفین ، محبت ، نفرت ، وفاداری به آرمان تا پای چوبه دار ، خیانت . هزاران نمونه از حرکت های بشر در طی تاریخش از جلوی چشمانش قطار میشدند و می رفتند .
– خب همه ی اینها درست . اما که چی ؟ که چی ، وقتی که مرگ هست . که چی ، وقتی که آنتروپی هست ؟ که چی ، وقتی که جهت فلش ، حرکت دائمی به سمت زوال و خرابیه ؟ و از اون بالاتر که چی ، وقتی که راضی نمیشیم با جوابهای ابلهانه خودمون رو خر کنیم . این همه تلاش و کشت و کشتار فقط برای اینکه چند روز و چند ساعتی از قدرتمون کیف کنیم؟ که ثابت کنیم که این مائیم ؟ ما می تونیم ؟ تا در اولین فرصت بهمون بفهمونن که نه از این خبرها هم نیست . پسر پدر رو بکشه ، رقیب ما رو از میدون بدر ببره ، زلزله ای بیاد و تموم تلاشهامون رو به خاک تبدیل کنه . تازه اگر چنان موفقیت مطلقی هم کسب کنیم که هیچ گزندی بهش نرسه ، این مرگه که هر روز داره به ما نزدیکتر و نزدیکتر میشه .
همیشه از تناقض آشکاری که در ذات بشر بود تعجب میکرد . سالها به مردمی که ذات و فطرتشان در نیستی و نابودی و ازدست دادن گره خورده بود مینگریست که چه حریصانه چنگ میزنند.
بشر از لحظه اول تولد در سراشیب نیستی قدم بر میداره . روزبروز جوونیشو از دست میده . سلامتشو از دست میده . وقتشو از دست میده . خانواده و اطرافیانشو تک به تک از دست میده . مایملکشو از دست میده . حتی ثانیه به ثانیه داره عمرو فرصت زیستنشو از دست میده و باز هم تا ثانیه آخر داره چنگ میزنه تا بیشتر به دست بیاره . ثروت بیشتر . زمین بیشتر . دوست داران بیشتر . تحسین کنندگان بیشتر . منابع بیشتر . خوشی بیشتر . مرزهای بیشتر ….. و خب : که چی ؟ تهشو که بالا بیاری میخوای بشی فرعون . اونم که همه چی رو گذاشت و رفت . واقعا آیا خیلی غیر منطقیه
– که یکبار و برای همیشه بشر به خودش یه هو…ش اساسی بگه ؟ تامل کنه و بفهمه که ذاتش برای نابودی ساخته شده . با مفهومی بنام ازدست دادن آشتی کنه . اونو مثل خیلی از واقعیات دیگه با آرامش و لبخند بپذیره . از اینهمه چنگ انداختن و تلاش برای چیزی که تهش هیچیه دست برداره تا آروم بشه . تا زندگی کردن بدون هیچ چشمداشتی رو شروع کنه . تا خواستن بدون اسیر کردن رو یاد بگیره . آیا این یک جواب طبیعی به دنیای طبیعی که توش زندگی میکنیم نیست ؟
این حرفها یکی از ارکان اعتقادیش بود . هرچند که در کنار این افکار معتقد به تلاشی معمولی برای گذران زندگی هم بود ولی نه بیشتر . همیشه از هیپی ها و درویش ها و تنبلها بدش می آمد . این حرفها با اینکه خیلی شبیه عقاید آن جماعت بود ولی از نظر او در نفس خود تفاوت های ماهوی بسیاری داشت . تلاشی معمولی برای زندگی ای معمولی ولی نه بیشتر . با اقناع و با ارضاء . بیاد آورد که یکبار به یکی از معدود دوستانش گفته بود :
– بشر بدون اجازه و بدون اختیار خودش و از دولتی سر پدر و مادرش بدنیا میاد . از قرار معلوم موقع رفتن از این دنیا هم که هیچ اجازه ای ازش نمی گیرن و حتی یک ثانیه فرصت اضافی هم بهش نمیدن . این وسط بقول علما میمونه یک بازه زمانی محدود . خب . حالا این بشری که اتفاقا عاقل هم هست در یک چنین شرایط از سر تا ته تحمیلی چه کاری بکنه که هنوز هم بشه بهش گفت آدم معقول ؟ شما رو بزور کشوندن به جایی که ده ها برابر خوشی هاش غم و درد و زحمت در انتظارته . قراره بدون اعلام قبلی هم ناگهان بکشن ببرنت به دیار عدم . خب این وسط شما چیکار میکنی ؟ مثل الاغا هی می تازی و عرق میریزی و یقه جر میدی و این کلاه و اون کلاه میکنی ؟ اینه کار آدم عاقل ؟
منطقی صریح ، برنده و بطور انکار ناپذیری شجاعانه در کلامش بود که هر مخاطب صادقی را مجبور به تائید می کرد .»