یک ایمیل به شدت تاثیر گذار:

“وقتی توی کانال تلگرامت دیدم نوشتی دردونه از ایران رفت یهو بی اختیار گریه م گرفت …
یادم نیست اولین بار کی بود اما تقریبا هشت سال پیش بود که با وبلاگت آشنا شدم از اولین پست هایی که ازت خوندم طریقه ی آشناییت با امید بود و برای منی که یه دختر ١٨ ١٩ ساله ی آفتاب مهتاب ندیده بودم خوندن وبلاگت و حرفات که اینقدر راحت و بی پرده از احساسات زنانه ت مینوشتی ، از ترس هات ، شجاعت هات ، عاشقی هات … عجیب ، ترسناک و جدید و شیرین بود . آروم آروم واسه من شدی یه خواهر ، یه مادر ، یه دوست ، کسی که حرفایی رو میزد که منه دختر ساکن یه شهر کوچیک و ساده از هیچ کس دیگه نشنیده بودم
اون موقع یادمه سال اول دانشگاه بودم ، تو به من شجاعت دادی که عشقم رو بپذیرم به عنوان نه ضعفم که نقطه ی قوت زن بودنم ، باورت میشه من اولین بار بخاطر تو رفتم رژ لب خریدم حتی ؟ : )) میخواستم شبیه تو باشم یه زن زیبا و شیک
توی همون سن با دوست پسرم آشنا شدم ، توی همون سن برای اولین بار رفتم سر یه کار پاره وقت ، خوندن وبلاگت یه واجب روزانه بود واسم ، عاشق وقتایی بودم که از اتفاقای بامزه ت مینوشتی ،از امید ، از دردونه میگفتی ، از همسر سابقت … اینقدر راحت و صادقانه
بزرگ شدم … شجاعانه عاشق شدم و عاشقی کردم و با همون اولین و آخرین دوست پسرم ازدواج کردم ، از شهر کوچیکم رفتم به یه شهر بزرگ و تمام این مدت وبلاگ تو تنها یادگاری اون روزهای خاکستری اما شیرین زندگی من بود ، مثل یه دوست همیشه همراهم بود ، واای هیچوقت یادم نمیره
مستند زن در سایه ی ام اس ( اون قسمت هایی که شما توش بودی ) رو که دیدم انگار دنیا رو بهم داده بودن ، لحظه به لحظه ش تحسینت میکردم ، چقدر شبیه نوشته هات بودی و این نشونه ی صداقت کلامت بود
کم کم تبدیل شدم به یه دختر بیست و اندی ساله ی مستقل تحصیل کرده که دلش میخواد شیک باشه و زیبا حتی در اوج خستگی و بیماری مثل شما و به زن بودن و احساسات و ضعف های خودش افتخار میکنه ، چند وقت پیش من و همسرم از ایران رفتیم و الان اینجا هنوز که هنوزه وبلاگت برای من مثل یه یادگاری عزیز از گذشته هامه که هر روز بهش سر میزنم و گاهی توی آرشیوش خاطره بازی میکنم ، مثلا میگم ئه یادش بخیر این پست رو همون روزی گذاشته بود که من برای اولین بار دست همسرم رو گرفتم : ) یا این واسه یه روز قبل از فوت بابامه : (
وقتی توی کانال تلگرامت نوشتی دردونه رفته گریه م گرفت نمیدونم چرا ، شاید چون دردونه و خاطراتش بخشی از گذشته ی منم بود
ویولت من بهت مدیونم ، نمیگم اندازه ی مادرم ولی به اندازه ی یه خواهر بزرگ به من یاد دادی ، یاد دادی شجاعت رو ، بهم یاد دادی از اینکه گاهی میترسم نترسم ، خودم رو بپذیرم با همه ی نقص هام، ویولت من ازت ممنونم ، قلبا و صمیمانه ازت ممنونم ، تو به من زن بودنم رو یاد دادی ، در تمام سال های گذشته من بهت افتخار کردم ، برای غم هات اشک ریختم و با خنده هات خندیدم ، ویولت عزیزم وظیفه ی خودم دونستم اینا رو واست بنویسم و ازت تشکر کنم
شاید خودت ندونی اما حق خواهری ، حق دوستی و حتی حق معلمی به گردن یه دختر ایرانی که حالا کیلومترها دورتر از تو زندگی میکنه داری
همیشه برای سلامتی و شادیت دعا میکنم و امیدوارم همیشه موفق بشی
ممنونم برای بودنت
ممنونم برای ویولت بودنت

کانادا
٢٠ اکتبر “