سلام ویولت بانو

یه چند وقتیه که میخام باهاتون دردودل کنم.ولی روم نمیشه.راستش دلم نمیخواست نارحت بشین.وشایدم بگین خوب به من چه! ولی اگه جوابمم ندین باز اشکال نداره.حداقل این که یه خورده شاید سبک بشم.چون حرفامو نمیتونم به کسی بگم.چون آخرش میگن خودت خواستی پس دیگه گله نکن.

چندسال پیش بود که اولین بار وبلاگتونو خوندم خیلی واسم جذاب بود ولی یه مدت طولانی ازتون بی خبر بودم.اون موقع یه جوجه دانشجو بودم که فقط شیطنت کردن بلدبودو…به عبارتی علی بی غم.تو اوج اون روزهای سرخوشی دیدمش.وای که به نظرم جذاب ترین پسر دنیا بود.همش به خودم میگفتم یعنی میشه مال من بشه! عشق من بشه!…هاها گاهیم میگفتم یعنی میشه بابای بچم اون باشه؟عجب فکرای خنده داری میومد به ذهنم.ولی حتی فکر کردن بهشم واسم لذت بخش بود!

خلاصه تا اومدم به خودم بیام دیدم دستم تو دستاشه! چه روز عجیبی وقتی که بهم گفت به نظرش خیلی جذابم! درست همون حسی که من بهش داشتم! جالبه نه؟ و خدایا بابت این همه خوشبختی شکر!

هرچی بیشتر میگذشت خوشبختیم کاملتر میشد ولی…بعد از یکسال،درست در زمانی که تصمیم داشتیم بریم زیر یه سقف یه مهمونه ناخونده اومد.ام اس! انگار خیلی وقت بود اومده ولی یه دفعه همه چی رو زیرورو کرد! اون روز به روز ازم دورتر شد! و من هرروز تنهاتر… حالا دیگه تیر خلاصو زده و بهم میگه که از زندگیش برم! ولی چه جوری!؟ مگه میشه؟…چقدر زیاده گویی کردم منو
ببخشید ویولت بانو…فقط به من بگین که چه جوری ادامه بدم…ببخشین که خیلی وقتتونو گرفتم! دوستتون دارم.

خوب عزیزم،نوشته ات رو خوندم و با حذف مشخصاتت جوابت رو عمومی میدم…

ببین ترک شدن به قوت خودش تحمل بالایی میخواد دیگه چه برسه که خودت حامل یه پیام بد و یه مهمون ناخونده ی دوست نداشتنی باشی…اون موقع است که باید صبر و تحملت رو دوبرابر کنی.

نمیدونم هنوز تو کتابهای تعلیمات دینی این درس هست یا نه؟ زمان من بود و درسیه که من تا به این سن برام کاربرد داشته.

تو درس یه داستان تعریف کرده بود از بدبختی هایی که سر یه بنده خدایی میاد ولی بعد در عمل نتیجه خوبی داشته و…میگه بعضی مواقع یه نعمت در لباس یه نِقمت ظاهر میشه.

الانم این دقیقا قضیه توئه…که یه بیماری و خبر ناخوشایند(نقمت) سبب شد کسی رو که به عنوان همراه و شریک زندگیت انتخاب کرده بودی،چهره اصلیش رو بهت نشون بده و با اولین سختی و ناملایمت زندگی ترکت کنه و این خودِ نعمته دخترک.

چه بسا که شما ازدواج میکردین و تو سالم و تندرست و عاری از هر بیماری بودی بعد خدای نکرده در اثر یه اتفاق ،یه تصادف خللی در سلامتیت ایجاد میشد و این آقا اون زمان ترکت میکرد. اونوقت چی؟؟؟

میدونم عزیزم که سخته و روزگار سختی رو هم داری میگذرونی چون به احساست توهین شده و نادیده گرفته شدی…ولی هروقت سوزش قلب و روحت زیاد شد و خارج از تحملت، فک کن که این نعمتی بود در لباس نِقمت.

پ.ن: من و نگاه کن که چه بلاهایی رو از سر گذروندم.بیماری،طلاق،از کارافتادگی… که هر یه کدومش می تونه یه فیل رو از پا بندازه.

ولی الان من کجام؟ رو ارتفاعات و قلل انسانیت ایستادم که تحمل همه این سختیها سبب شد.

سعی کن از مشکلاتت درس بگیری تا سبب پیشرفتت بشه نه مث یه طناب بپیچه دورگردنت تا آهسته آهسته خفه ات کنه.