” ته کلاس ما چندتا صندلي تکي بود که روي يکي شون، يه دختري مينشست به اسم آرزو که چشم هاي آبي و به غايت خوشگلي داشت و مدل موهاش هم مثل مدل موهاي همون خانم ناظمه بود(اينجوري! موهاش رو جمع ميکرد بالاي پشت سرش،مدلي که اون زمان خيلي مد و بود و البته الان اگه کسي موهاش رو زيرمقنعه اونجوري ببنده، مقنعه اش خيلي مسخره به نظر مياد) اين آرزو خانم خونه شون يک کوچه قبل از خونه ي ما بود و من هر روز با رعايت يه فاصله ي مشخص راه مي افتادم پشت سرش و تا دم خونه شون، مثلن مواظبش بودم (از کوچه ي مسجد منشورالسلطنه که مدرسه مون توش بود ميومديم بالا و سمت چپ مي پيچيديم توي کوچه ي پورياي ولي و بعدش هم از خيابون خورشيد ميرفتيم بالا، و ميپيچيديم توي خيابون پاستور)…
يه روز توي همون خيابون خورشيد، دو تا از پسرهاي شر کلاس گير دادند به اون و شروع کردند اذيت کردنش و کيفش رو انداختند توي جوي آب…
من هم که بچه جو گير! خودم انداختم جلو و طبعن در ازاي هر يه دونه اي که زدم ، چندتا خوردم،اما در نهايت عشق پيروز شد و اون دونفر فرار کردند، ارزو هم زر زر کنان کيف پاره اش رو بر داشت و راه افتاد به سمت خونه شون و من هم با روپوش پاره ولي خوشحال و با دلي مالامال از عشق افتادم دنبالش…
از شانس گل من، مادرش دم خونشون ايستاده بود و وقتي بچه اش رو ديد دويد جلو و شروع کرد به پرس و جو از آرزو…
نمي شنيدم که آرزو چي داره به مامانش ميگه، اما يادمه که هي بادست من رو نشون ميداد،من هم همش لبخند ميزدم و منتظر تشکر مامانش بودم،اما همچين که نزديکشون شدم مامانش اومد طرف من و پرسيد: بچه، خونتون کجاست؟ و بعد گوش من رو محکم گرفت و به سمت خونمون راه افتاد.
وقتي رسيديم دم در خونه، مادر بزرگم در رو با ز کرد و ظاهرن با هم آشنا هم بودند، به مادر بزرگم گفت: حاج خانم، براي اين بچه تون زوده که از اين کارها بکنه و بعد من رو هول داد توي حياط خونمون، نميدونم چي به مادربزرگم گفت، اما وقتي مادربزرگم در رو بست، اونقدر ناراحت بود که با يه تلنگر،محکم زد توي سرم، با اينکه دردش خيلي کمتر از کتک هاي بود که از پدر و مادرم ميخوردم، اما بهانه اي شد تا اشکي رو که تا اون موقع توي چشمام پر شده بود،با يه انفجار بغض، خاليش کنم…
اينقدر بد گريه ميکردم که مادربزرگم تعجب کرد و اومد به دلجويي، خدابيامرز اول فکر کرد که من به خاطر تلنگر اون دارم گريه ميکنم،بعد که جاي ناخن مادر آرزو رو روي گوشم ديد(که به خون ريزي افتاده بود) رفت و يه خرده مرکوکروم(يادته مرکو کروم چي بود،يه مايع قرمز رنگ ضدعفوني کننده که تا چندوقت هم رنگش ميموند)اورد و ماليد به گوشم، اما بازهم گريه ي من قطع نشد…
ميدوني ويولت، اولين بار بود که دلم شکسته بود، هميشه “اولين بار” خيلي سخته…
بنده ي خدا هي ميپرسيد چي شده مگه؟، بلاخره من وسط هق هق گريه، در حالي که نفسم از زور گريه کردن بالا نميومد، قضيه رو براش تعريف کردم…
مادربزرگم با عصبانيتي که ديگه هيچ وقت تا آخر عمرش ازش نديدم،چادرش رو سر کرد و من رو برد در خونه ي آرزو…
من خيلي سعي کردم آدرس اشتباه بدم که شايد آرزو من رو در حال گريه کردن نبينه، اگر چه که مادربزرگم ميشناختشون ، اما فکر نکنم در صورت نشناختن هم اين کلک من کارگر ميفتاد، چون اون موقع عقلم در حدي بود که دوتا خونه مونده به خونشون، وايستاده بودم و ميگفتم خونشون اينجاست!
خلاصه اينکه مادر آرزو بعد از جر خوردن(شرمنده، واژه ي بهتري پيدا نکردم، چون اين دقيقن کاري بود که مادربزگم انجام داد)بچه اش رو صدا کرد و بيچاره آرزو بعد از گفتن حقيقت،تاوان کج فهمي مادرش رو با خوردن کتکي مفصل پس داد…
به جرئت ميتونم قسم بخورم که توي تمام دوسال بعدي که باهاش همکلاس و همبازي بودم، هيچ وقت توي چشماش نگاه نکردم…
شايد براي همين هم باشه که تا حالا هيچ دوستي رو انتخاب نکردم که اسمش آرزو و يا حتي چشم هاش آبي باشه “

خاطره شب گير من و ياد خودم و کودکي ام انداخت ياد اينکه آدم اسمش بچه است و ظاهرا به بازي گرفته نمي شه ولي از لحاظ احساسي همه چيز حاليشه حتي عشق و قُپي اومدن … تو پسرها اداي مرداي جنم دار رو درآوردن تو دخترها مواظب سوتي ندادن و مقبول و خواستني جلوه کردن … هيچ ربطي به سن و سال نداره تو هر سني باشي تلاش مي کني که سرت رو بالا بگيري.
يادمه منم خيلي بچه بودم در حد 7 يا 8 سال اون موقع با ليندا اولين دوستي که داشتم و 2 سال از من کوچيکتره تو کوچه دوچرخه سواري مي کرديم يعني من اون و ترک چرخم سوار مي کردم و دور مي زديم.يکبار تو همين چرخ زدنها تعادلم رو از دست دادم و جفتمون معلق شديم تو جوب آب!! حالا حساب کن زخم و زيلي و خيس!! ليندا اشک به چشم آورده بود و آرنجش رو مي ماليد، من يه نگاه به دور و برم انداختم و در حاليکه زور ميزدم دوچرخه رو صاف کنم و از تو جوب درش بيارم با هول و اضطراب به ليندا گفتم “پاشو،پسرها اومدن!!!!!!. الان آبرومون ميره.”
هنوزم بعد سالها وقتي با ليندا اين خاطره رو تعريف مي کنيم ضعف مي کنيم از خنده که جاي زر زر و به فکر درد و آسيب ديدن دوچرخه، فکر آبرو و کم نشدن عزت و پسرها بودم!!!!.:laughing