سلام به همه دوستهاي گلم ،صبح درخشانتون بخير
زود برم سر اصل مطلب امروز خيلي وقت ندارم ،ناهار مهمانم و نزديک ظهر ميرم بيرون از شرکت .
کامنت ها همشون را با لذت خوندم واقعا از همتون ممنون ،به مرور به تک تک جواب ميدم يکي از اونها به نظرم در اولويت و اون هم مربوط به دوست عزيزم ساراست که در مورد خواهر گلش نوشته،سارا جون خيلي متاسف شدم،حق با تو ست تويه اون سن خيلي نادره چون شيوع اين بيماري بين 30-20 است و قبل و بعد اون ديگه بد شانسي است ولي خوب حالا شده و کاريش نمي شه کرد،اين برخورد تو و خانواده است که خيلي مي تونه به خواهر گلت کمک کنه که شرايط رو بپذيره،حرف من اين نيست که مرتب بهش سرويس بديد و نگذاريد آب تو دلش تکون بخوره،نه.فقط باهاش مثل يک آدم عادي رفتار کنيد و مسئوليتها را تا اونجا که مي تونه انجام بده بعهدهاش بگذاريد،چطور؟از خودم و رفتار خانوادم با خودم مثال مي زنم،بارها شده جائي مي خواستم برم و از پدرم خواهش کردم منو برسونه اون هم اگه حوصله نداشته خيلي راحت جواب داده:من حوصله ندارم ماشالله کار ميکني پول هم داري آژانس بگير برو،اولش ممکنه يکم بهم برخورده باشه ولي بعد که نشستم فکر کردم ممنونش هم شدم چون ديدم سرويس الکي بهم نداده ،بگه آي قربونت برم هر جا امر کني بري من در خدمتتم چون نمي توني راه بري،نه،همون کل کل هايه عادي که بين هر پدر دختري پيش مياد با هم داريم،هيچوقت نه اون نه مادرم بچشم يه آدم نا توان بهم نگاه نکردن،مهمان مياد خونمون نمي تونم چايي تو سيني بگردونم چون اينقدر لب پر ميزنه که تا به مهمان برسه نصفش خالي شده ولي مي تونم برم استکان ها را بذارم تو سيني و چايي ها را بريزم و بعد از کسي خواهش کنم تعارفشون کنه.درسته ما توانائيهامون کم شده ولي از بين نرفته و بايد کمي جا بجاشون کنيم اگه الان نمي تونم ساز بزنم چون قدرت دست چپم کم شده ،جاش مي تونم بخونم حالا هر چقدر انکرالاصوات باشه هر کي ناراحته گوش نده واسه دل خودم که مي تونم اينکار را بکنم.
يه موضوع ديگه که مي خواستم بهش اشاره کنم اينه،رفتم تو سايت خانم زهرا و کامنت هاشو خوندم يک عزيزي پيغام گذاشته بود که من هم يک دوستي داشتم که ام-اس داشت و رويه دست بردمش بيمارستان و الان هم مرده،،، من نمي دونم بيماري ايشون در چه حدي بوده و اصلا مرگ ايشون به خاطر اين بيماري بوده يا نه؟متاسفانه اين تفکر غلطيه که جامعه نسبت به اين افراد داره هيچ دليلي وجود نداره که آدم فلج مطلق بشه و مجبور شه رو صندلي چرخدار بشينه يا اينکه بميره،تويه اين بيماري روحيه حرف اول رو ميزنه (البته تو همه بيماري ها)ميتوني اين بيماري را بگيري و همون سال اول فلج شي يا اينکه مثل من مقاومت کني و 7 سال رو روي پايه خودت بموني،هيچ کس از آينده خبر نداره چيزي که مهمه حاله پس از حالتون لذت ببريد.
اين بيماري خيلي اوج و نزول داره مهم اينه که تو لحظه هايه اوجش خودتون را نبازيد و بدونيد اين لحظه ها گذراست،الان من از تاتي تاتي رسيدم به سينه خيز رفتن:whatchutalkingaboutولي مي دونم موقتيه و بعد از رد کردن حمله بازم سرپا ميشم.
خوب نک و ناله بسه يک خاطره خنده دار بگم و برم،سر کلاس زبان بودم و بحث آزاد بود سر اين قضيه که درسته افرادي که بيماري صعب العلاج دارند به خواسته خودشون يا پزشکشون بکشيم يا نه؟
هر کي يچيزي مي گفت که يهو يکي از بچه ها گفت به نظر من افرادي که بيماري مثل ام-اس دارند بهتره بکشيم که نه خودشون زجر بکشن نه اطرافيانشونmgمن اول چشام قد يه نعلبکي گشاد شد بعد گذاشتم به حساب اينکه سواد انگليسيم قد نداده بفهمم چي گفته،واسه اينکه از شوک در بيام دوباره ازش سئوال کردم که اون هم حرفش را تکرار کرد پرسيدم چرا؟از آشنايي گفت که ظاهرا از18 سالگي اين مريضي را داشته و 28 سالگي با زجر فراوان ميميره،خوب اون نمونه پيش رويه آن خانم بوده و بالطبع نتيجه گيريش هم اوني بود که من شنيدم وقتي بهش گفتم من هم ام-اس دارم دو تا شاخ رو سرش سبز شد گفت پس حتما تازه است،گفتم نه 6 سال ست(اون موقع 6 سال بود) گفتم هنوزم به نظرت بايد بيماران ام-اسي را کشت؟؟؟؟؟؟؟؟؟