دیشب فکر عجیبی به سرم زد…فکر می کردم اگه یک کم جوونتر بودم،مثلا پنج سال…حتما بچه دار می شدم تا این تجربه رو هم داشته باشم کنار تجربه های دیگه زندگیم…حتی جسارتا!!! فک میکردم ،دروغ گفتم اگه بگم مهم نیست پدرش کی باشه!!!که خیلی هم مهمه ولی حقیقتا برام مهم نیست پدرش در کنارم باشه و باهاش زندگی مشترکی داشته باشم.

یهو دلم خواست بچه خودم رو،موجودیکه قسمتی از وجود خودمه رو در آغوش بگیرم و قربون وصدقه اش برم…صبحها براش بخونم«پاشو،پاشو کوچولو…»
غذا بذارم دهنش یا حتی چه میدونم،از شیره وجودم سیرابش کنم و حس خوب مک زدن و احتیاجش به خودِ خودم رو عاشقانه مزه مزه کنم…حتی پاروفراتر گذاشتم و یه پپسی هم برای خودم باز کردم که عجب مادر خوبی خواهم شد

بعد یهو به خودم اومدم که عجب خودخواهم ها…یه انسان دیگه رو بیارم تو این دنیای کثیف،فقط واسه دل خودم.واسه لذت بردن خودم…بدون اینکه فک کنم در آینده وقتی برآورده کردن احتیاجات ضروریش از من ساقط شد قراره چه بلایی سرش بیاد تو این بلبشو بازاری که اسمش رو گذاشتن دنیا…و حتی کمی بدتر ایران.