الان داشتم با دوستی حرف میزدم که از موقعیت پیش اومده تو زندگیش خیلی شاکی بود.
یکم حرف زدیم و من در ضمن اینکه بهش حق دادم که شاکی باشه،چیزهایی که به نظرم می رسید می تونه آرومش کنه و از قله خشم بیارتش پایین…تا بتونه منطقی تر فکر کنه و تصمیم بگیره رو بهش می گفتم و گوشزد می کردم…
که یهو بُرّاق شد که نمی خواد منو نصیحت کنی!!!!
گفتم من اصن عادت ندارم کسی رو نصیحت کنم…
گفت این مدل حرف زدن تو قاموس من یعنی نصیحت کردن دیگری…
گفتم ولی تو قاموس من یعنی هم فکری،یعنی حرف زدن در یه مورد واحد و سبک شدن،نه ارائه راه حل و راهکار…
….واقعا به نظر تو نوعی من نصیحت می کنم آدم ها رو و خودم خبر ندارم که لحنم نصیحت کننده است؟