صبح ساعت ۹،خواهر پرستارم زنگ زد که فلانی نمی تونه بیاد.

مغزم هنگ کرد… حالا چه شکری می خواستم بخورم؟با توجه به اینکه حتی به تنهایی از تخت نمی تونم بیام پایین…سه روزه حموم نرفتم و امروز روز حموممه با این معضل می خوام چه غلطی بکنم؟

جای زانوی غم به بغل گرفتن،مغزم عین ساعت شروع کرد بکار کردن تا بهترین راه حل رو پیدا کنم… تو ذهنم مرور کردم به چه کسی می تونم زنگ بزنم و ازش کمک بخوام؟۳ تا گزینه اومد تو ذهنم…به هر ۳ تا تلفن کردم ولی هیچکدوم پاسخگوی تلفنشون نبودن … برای آخری رو پیغامگیرش پیام گذاشتم که لطفن باهام تماس بگیر.

بعد گذشت چند دقیقه تلفنم زنگ خورد،آخرین گزینه بود که براش پیغام گذاشته بودم… دوست دوران دبیرستانم،همیشه با هم ارتباط داشتیم ولی نه تنگاتنگ… این اواخر بنا به دلائلی ارتباطمون بیشتر شده بود…همیشه بهم می گفت هر زمان احتیاج به کمک داشتی می تونی رو کمک من حساب کنی  و امروز همون روز بود.

دیگه شرح ماوقعه رو نمی نویسم فقط همین رو بگم که با تلفن من حداکثر بعد نیم ساعت دوستم خودش رو رسوند بهم و به دادم رسید.

با خودم فکر می کنم،من چه کار نیکی به درگاه خدا انجام دادم که چنین دوستان خوبی دارم؟ چه مرد و چه زن که در بدترین شرایط هم به دادم میرسن و تنهام نمیذارن…به چه صورت می تونم سپاسگزار این موهبت باشم؟ نعمتی که مطمئنم فراگیر نیست و فقط شامل حال عده ایی اندکه.

پ.ن: علت انتخاب عنوان ،یه روز بد و مزخرف به اندک زمانی تبدیل شد به یه روز خوب و مطبوع.