“یک سری مردها هستن

تیپ های سنگین خاصی میزنن
اکثرا مشکی پوشن؛ اودکلن خاص، مثلا “لالیک” میزنن
مشروب فقط ویسکی می خورن
قهوه رو بدون شیر و شکر میخورن، تلخ تلخ!
مردهایی که سوار ماشین مشکیشون میشن
و ساعت یک شب به بعد تنها تو خیابونا رانندگی میکنن
در حالی که یه آهنگ خاص رو صدبار گوش میکنن!
همونایی که تنها کافه و رستوران میرن؛
شبها تنهایی قدم می زنن و سیگارشون رو بی تفاوت به همه چی، می کشن…

از دور که نگاهشون میکنی
ابروهاشون گره خورده تو هم، همش فکر میکنن؛
ولی وقتی نزدیک میری و باهاشون صحبت میکنی با نگاه و آرامش خاصی باهات حرف میزنن!

اینا بهترین آدمها برا درد و دلن!
همونایی که راجع به همه چیز اطلاعات دارن و نگفته میفهمن
اما این مردها یه زمان مثل بقیه مردای معمولی بودن!
اسپورت میپوشیدن، با صدای بلند میخندیدن، فوتبال میدیدن و … خلاصه عین خیالشون نبود و رنگی بودن!
تا اینکه یه روز یه اتفاقی می افته، اتفاقی که زندگیشونو عوض می کنه و اینی میشن که میبینی!

اتفاقی که براشون گرون تموم میشه،
از اون روز این مردها خیلی عجیب و خاص شدن؛
خلاصه این مردها از دور خیلی خوب و جذابند
ولی اگه بخوای وارد زندگیشون بشی، وقتی بهشون بگی دوستت دارم، غصه رو تو چشاشون میبینی…
انتظار نداشته باش بهت بگن منم دوستت دارم!

این مردها دیگه خیلی سخت اعتماد میکنن!
اگه بهشون دروغ بگی، سعی نمیکنن ثابت کنن و مچ بگیرن
و … بلکه یه لبخند کوچیک با چشای خمار میزنن
و آروم پا میشن و میرن؛
وقتی هم رفتن دیگه هیچ وقت برنمیگردن؛
حالا حالاها گذشت ندارن و اصلا فکر نکن دل رحمند!
این مردها بزرگترین دردای دنیا رو تحمل کردن…

یادت نره دیگه هر دردی براشون درد نیست…!”

پ.ن:نوشته بالا نوشته من نیست،توجه ام رو جلب کرد و دوستش داشتم چون دقیقا یکی از همین قِسم مردها،مرد زندگی و رویاهای منه…حس قشنگیه دوست داشتن و دوست داشته شدن در عنفوان میانسالی…یه حس خوبِ زندگی.