امروز فیزیوتراپ داشتم.
و من هربار در حین ورزش برنامه ام رو میذارم پخش شه.
دیروز روز به واقع افتضاحی از لحاظ جسمی داشتم… و عملا دست چپم از کار افتاده بود،طوریکه حتی قادر نبودم چرخ ویلچر رو بچرخونم و من پررو با همین وضعیت جسمی رفتم افتتاحیه نمایشگاه نقاشی “یاسمن رمضانی“.
بعدازظهر و شب عالی داشتم با دوستانی که همراهیم کرده بودند… و به مدد محبت زیادشون صاحب یه جفت گوشواره و یه انگشتر فوق عالی شدم
ولی همه اینا سبب نشد تا جسمم از خر شیطون پیاده شه و یک کم همکاری کنه.

امروز که آقای بهروزی(فیزیوتراپم) اومدن،جون انجام هیچ حرکتی رو نداشتم و به گفته ایشون اسپاسپم پاهام،بی حد و حصر.
دیگه اواخر نرمشها خیلی بهتر شده بودم و حداقل دیگه کمرم صاف میشد و می تونستم صاف وایستم.

یه حرفی بهم زدن که کلی انرژی بهم داد.
گفتن” شما،خیلی پر انرژی خداحافظی می کنید و این حس خیلی خوبی به شنونده میده. ”
گفتم” در مورد سلام دادنم گفتن…”
– نه سلام مهم نیست،عموم مردم خوب سلام می کنن ولی خداحافظی رو بی انرژی می گن. انگار غم دارن… ولی شما با انرژی و مثبت خداحافظی می کنید…انگار نویدی تو صداتونه برای برنامه آینده و مخاطب تشویق میشه به شنیدن برنامه آتی… اینم مختص برنامه تون نیست…من حتی وقتی به شما تلفن می کنم هم این و حس کردم…
– خیلی خوشحالم کردید… و واقعا مسرورم اگه این حس رو واقعا منتقل می کنم…

پ.ن: وخوشحالتر اینکه معلومه حالم بهتره که حس داشتم درست بعد انجام نرمشهای نفس گیر فیزیو(به زعم من) و خستگی ناشی از اون…جای استراحت و دراز کشیدن بعدش،بشینم و یه پست بنویسم