سلام ویلی جونم صبح تو راه که داشتم میومدم دفتر به این فکر می کردم که چقدر خوبه که تو و وبلاگت هستین. چقدر خوبه که وقتی همه ی بنده های خدا نیستن یا نمی تونی بهشون پناه برد،آغوش تو همیشه به روی همه بازه .
دیروز تو دفتر ۱جمله ای شنیدم که تا الان ذهنم رو درگیر کرده و با تپش قلب وارد دفتر شدم.
میشه یکم بهم همفکری بدی که من ازین تاریک و روشنی و ترس و تردید بیم بیرون؟
ویلی دیروز موقع خداحافظی تو دفتر، باجناق مدیرم که با خانومش اینجا مشغول به کارن بهم گفت خانوم … میشه اینارو ( منظورش لاکای رو ناخنم بود!!!) پاک کنین؟ منم بر گشتم گفتم لاکامو می گین؟گفت هیس خانومم نشنوه ، آره من اذیت میشم !!!!!!
حالا من از دیروز هر چی فکر می کنم ، هر چی سعی می کنم مثبت فکر کنم نمیشه!!!
باور میکنی از ناخونام بدم میاد؟ احساس می کنم به روحم تجاوز شده، یا به عقایدم ، یا به آزادی و انسانیتم .
خوشحال می شم بدونم منظورش از اذیت شدن همونه که من فکر می کنم؟
که البته خدا خدا میکنم نباشه!!!
اگه دوست داشتی می تونی عمومیش کنی و گرنه من به حرفای دوستانت نیاز دارم .
بازم مرسی که هستی!!

ویولت: والله به نظر منم رسید که این آقا دچار فعل و انفعالات فیزیکی میشه با دیدن دستهای تو!!!
این نوشته تو دقیقا مصداق همون نوشته خانوم دانشوره که زنها باید لباسشون رو با ایمان مردها تنظیم کنن(یه همچین چیزی)
من اگه بودم می گفتم ،مشکل خودشه و ذهن بیمار خودش و تو نباید قاعدتا وقعی به این مسئله بذاری… ولی در عمل کار سختیه که بدونی آدمی گرسنه تو رو به شکل یه مرغ بریون نگاه میکنه و اهمیت ندی.
نظر دیگران چیه؟