این نوشته مال 27 اردیبهشت 88 ئه…اعتراف می کنم که با خوندنش وحشت زده شدم و فک کردم من چه لحظات سخت و بدی رو طی کردم تا بدین لحظه…الان میگم بدم؟نه.الان جزو روزهای پادشاهیمه… اینروزا و با این حال خراب ِروحی و جسمی احتیاج داشتم به این یادآوری…و کی از خودم و حرفها و تجربیات خودم،بهتر؟…خوبه نوشتمش حتی از لحظات بدم…تا الان بدونم اگر همت داشته باشی،هیچ بدی موندگار نیست.

تجربه کردم که میگما

“خوب حالا که حالم بهتر شده مي تونم در مورد روزهاي خيلي خيلي سختي که گذروندم بنويسم.
روز جمعه پيش نشستم بنويسم ولي اينقدر زار زدم موقع تايپ که مامانم اومد و خواهش کرد ننويسم و گفت با اين حالت جماعتي رو هم ناراحت مي کني چند خطي که نوشتم اين بود:
” فکر کنم تا بحال حال به اين بدي رو تجربه نکردم.
از استيصال و بدبختي، وا دادم حسابي.
گريه مي کنم و گريه مي کنم. فکر کنم تو زندگي ام اينجوري تو يک روز اينقدرگريه نکرده باشم. همانطور که زار ميزنم به مامان مي گم ” خودم رو مي خوام بکشم، خودتون رو ناراحت نکنيدا !!!!” جواب مامان گريه است و گريه و ميگه تا وقتي زنده ام خودم خدمتت رو مي کنم.
بابا ميگه …”
به شرايطي رسيده بودم که از جام که بلند ميشدم يهو جريان گرم و نمناکي رو روي پاهام حس ميکردم بدون هيچ هشدار ومقاومتي از طرف من و اين وضع بارها بارها در طول روز تکرار شد در حاليکه دو قدم فاصله داشتم تا توالت و پاهام هيچ ياري نمي کرد. دوردونه (دختر برادرم 10 سالشه) خم ميشد و پاهام رو خم ميکرد که يه قدم يه قدم بيام جلو و بعد توالت شهروز(برادرم) مي اومد و بغلم ميکرد و ميذاشتم رو تخت و من عين يه جنازه خيره ميشدم به سقف بالا سرم … نه صدايي بود براي حرف زدن و نه چشمي براي خوندن.
کلماتي که از دهنم خارج ميشد نامفهوم بود و در حالت خوبش مثل آدمهايي حرف ميزدم که همين الان از يک خواب عميق بلند شدن و هنوز منگ و گيجن و شل.
آب دهنم رو تو خيلي مواقع نمي تونستم جمع کنم و دائم دستمال دستم بود براي پاک کردن صورتم حالا اگه صورتم هم کج و کوله شده بود خبر ندارم و کسي هم بروم نمياورد.
چشمام ديدش کم شده بود درست مثل آدمي که کُلر آب چشماش رو تار کنه.
دست و پاها که مرخص بود. اين موردش تازه نبود عادت دارم به بالا و پايين شدنش.
تمام اعضاي بدن درگير بود يعني رسما آقاي ام اس يه حال و توجه اساسي به تمام اعضا بدن مبذول داشته بود… جايي براي اميدواري باقي مي موند؟ با توجه به اينکه تو بدترين شرايط روحي هم بسر ميبردم.
زار ميزدم از ته دل تا حالا اينطوري گريه نکرده بودم، هميشه اشکهام بيصدا مي چکيد ولي الان ضجه ميزدم. همه هول کرده بودن چون تا حالا من و اينطوري نديده بودن مامان همه رو از اتاق بيرون کرد و گفت بذاريد راحت باشه و گريه کنه احتياج داره.
ميدونم اززمان مسابقه دويچه وله اعصاب من تحريک شد از ديدن و خوندن کامنتهاي بي انصافانه .ولي حال بدم هي شل کن و سفت کن بود تا همين يکماه اخير که عوامل پشت همي مثل رفتن داييم، فوت شوهر خاله ام ،استرس فراهم کردن بهترين و خاطره انگيز ترين سفر براي دوستان توريستم( هرچند به من مربوط نبود ولي اگه به کسي بگم بسم لله تا ته تهش ميرم به هرقيمتي شده) ،رفتن اومدن دندونپزشکي با همه اضطرابهاي عصب کشي و روکش بعدش و رفت و آمد هاش و همزمان آب درماني و خستگي هاي فيزيکي ناشي از ورزشها…فرصت نفس تازه کردن بهم نداد و مقاومتم رو شکست و نتونستم خودم رو جمع کنم و وا دادم به بدترين شکل ممکنه.
يکبار ديگه خدا خيلي جدي و صريح داشت باهام حرف ميزد. تو سر يه دوراهي شفاف واساسي قرارم داده بود. يکبار ديگه سئوال قديميش رو تکرار کرد. ” اين وضعيتته، يه وضعيت سخت و شايد تحمل ناپذير. مي خواي چيکار کني؟ ادامه ميدي و ميجنگي؟ يا تحمل نداري و تمومش مي کني؟
روز دوشنبه تصميم گرفتم خيلي قاطعانه به اين وضعيت گند روحي خاتمه بدم و قرص گور باباش رو بخورم و خودم رو بکشم بالا و واقعا هم تونستم بدون هيچ داروي کمکي برگردم به وضعيت قبل و کارهام رو به تنهايي و بدون کمک ديگران انجام بدم مطمئنم حالا که خودم خواستم داروها هم بهترين کمک رو بهم ميکنن در جهت بهتر شدن. بدون اينکه گريه کنم با خاله ام صحبت کنم و بهش تسليت بگم و حتي دوتا جوک مرتبط هم براش تعريف کنم تا بخنده و بخندم.
راستي خاله از تمام دوستاني که همدردي کردن و تسليت گفتن بسيار بسيار تشکر کرد.