“سلام ویولت جان.
باز هم تولد قشنگتو تبریک میگم و از خدا ممنونم که تو رو به این دنیا اورد.
تو بیشتر از اونی که برات گفتم توی زندگی من نقش داری بهت فکر میکنم در موردت حرف میزنم و روی زندگیم تاثیر گذاری.
تو اولین و تنها زنی هستی که وقتی بهش فکر میکنم به زن بودن خودم افتخار میکنم.
توی این دو سال که میرم پیش روانکاوم فهمیدم که چه حس بدی داشتم به زن بودن خودم.همیشه جنس زن برای من نماد ضعف و ناتوانی و تحقیر و شرمندگی و احساساتی بودن و روزمرگی و خیلی نمادای منفی دیگه بود.
از وقتی تو رو دیدم این چهره برام خیلی تغییر کرد.
تو قدرت و محکم بودن رو که من همیشه توی مردا دنبالش بودمو داری در عین اینکه جذابیتای زنانه ت رو به رسمیت میشناسی و زندگیشون میکنی.
این چند خط رو چند ماه پیش که تو ماشین داشتم اهنگ:Come Along With Me
گوش میکردم اومد تو ذهنم تا اینکه امروز شرایطش پیش اومد که باهات درمیون بذارم.
نمیدونم تصمیمت در مورد نوشتن دقیقا چیه چون دقیق متوجه نشدم.
فقط ازت میخوام توی تصمیم گیریت اونایی رو که بهت تکیه کردن رو هم در نظر داشته باش.هر چند که معتقدم تو بیشتر از هر چیزی در مورد زندگی و تصمیمات خودت مسوولی و حقته که کاریو کنی که به نفعته.
چقدر خوبه که هستی….همیشه باش”

come along with me

لینک دانلود

“البته شما حق داری ، البته که هر روزه نویسی دشواره نه به لحاظ تولید محتوی که شما خودت بارها گفتی نوشتن برات ساده است و اندیشه هات راحت بر نوشتار جاری میشه حتی بدون وسواس گزینش واژگان حستون رها میشه و همین رو می خواهید ، اما اینکه گفتم دشواره همون اختصاص وقت منظورم هست و اینکه گاه دلبستگی ها و موج مخاطبانی که میان و میرن موثره راستش من که این سالها رو یا شما گذروندم به زعم شخص خودم اینجا ۴ دسته بندی یا رویه یا موج از خوانندگان رو به خودش دید و طبیعتا مخاطب هم بر حال و هوای حالا هر چقدر مستقل صاحب سخن ، بی تاثیر نیست …
ولی هدفم از این پر گویی اینه که آیا دیگه اصلا نخواهید نوشت یا هر روز نمی نویسین ؟
می دونید یادمه ،یادمه یکی از اهدافتون این بود که انسانهای به ظاهر سالم جسمانی قلبشون را مطمئن در اختیار افرادی که این گواهی ظاهری سلامت را ندارند بگذارند. حسم اینه که حتی شما تونستی به افرادی که نقصی دارند هم ذره ذره اعتماد و باور بدی چه اعترافی بشه چه نشه. می دونم که در زندگی دوستانی نظیر خانم جعفری یا اونیکی که به اسم خانمه و آقاهه می نوشت ( همون که از سرطان جست و دلباخته او مرد جوانی هفت سال کوچکتر از خودش بود ) موثر و خوب بودی شاید حتی در مورد خانم نسیم کویر ام اس که البته جنس و حجم گرفتاریش از نوع دیگری است
می خوام بگم دید جامعه داره رفته رفته سود جویانه تر میشه بیش از قبل ظاهر داره حرف اول و می زنه دخترای ۲۵ ساله حالا نسبت به همتایان ۱۰ سال قبلشون مادی تر شدن شاید چون ثباتهای اقتصادی و اجتماعی کم تر شده و همین طور در مورد آقایون و البته خامی است که بخوام تاکید کنم منظورم کلیت ماجراست و استثنا دنبال نمی کنم که شما خودت منظورم رو می دونی !
اما امثال شما که شجاعانه و سربلند از عشق بگن کم هستن از روز مرگی هایی که نیمه پنهان همه ما است، بی پرده بگن.
به خانمهای جوون حتی آرایش کردن رو یاد بدن با این جمله که ” یه خط نقره ای میکشم که نگاهم مخمور بشه ” .به مردای جوون با توصیف ویژگی هایی از دو تا برادرتون و توصیف امید خط بدید یا با گفتن از یاران گذشته و اینکه بر می گردن گاهی و پشیمونن نه خودت رو به رخ بکشی که بگی قدر فرصت رو ماهایی که ممکن تو رابطه ای باشیم درست بدونیم.
باشی و و اون اصطلاح رو بکار ببری که ” لازم نیست همه رقمه سرویس بدین” و یه جورایی همون حرف شاملو که طرف مقابل گاه باید تو رو ورای مرزهای تنت بخواد و اما ….خانم نازنین شاید این بلاگ دیگه گنجایش روح بلند این کلمات رو نداشته باشه ، شاید این بلاگ گستره دوستانت رو اونقدر زیاد کرده باشه که خلوتت الان کم شده ، موج خواسته ها زیاد شده ، آنچنان ناجی شدی که خودت نخواستی ، ازت قهرمان ساختن که نمی خوای … نمی دونم هرچیزی که در ذهنته اما راهی بیاب که باز کلماتت مثل قهقه ات وول بخوره تو هوا و به قول خودت خوب باشی و خوبی پخش کنی ،خوبی دریافت کنی … نرو اونم حالا که پختگی کلماتت رو صیقل داده و دیگه گوشه های تیزش از کار بیرون نمی زنه و بیانت تغییراتی کرده که باید جای من مخاطب باشی تا بدونی، باش … تو این جامعه تو نمی تونی سخنرانی کنی اگرچه می دونم اون سالن اول از خیل کنجکاوان مشتاق می ترکه اما به مرور علاقمندان واقعی مشتاق گوش تاگوشش رو پر می کن که یاد بگیرن حالا که فضای سخنرانی نیست ، حالا که چاپ کتاب اما و اگرش زیاده ، بذار این روشنا بتتابه
هنوز خیلی ها نگران عشق دادن و عشق گرفتن هستن .( راستی اگه هیچ وقت با اسم و ادرس درستی کامنت نمیذارم شرمنده ام نمی خوام فکر کنی لوندی کلامی می کنم که دلت رو ببرم واسه همین رد و نشون نمیذارم که بدونید ازتون توقعی ندارم )
شاد باشی و باز هم تولدتون مبارک”

جواب من:
وقتی نوشته هایی از این قِسم رو می خونم، شرمنده میشم… خودمم هم به وبلاگ و خواننده هاش عشق می ورزم… یادم میاد سالهای اول نوشتنم و محبت بی شائبه دیگران که تشنه دریافتش بودم و حریصانه سیراب میشدم از این همه عشق و محبت ِ خالص… دوستان بی نظیری تو این مدت پیدا کردم که خالص و مُخلص ِ همگیشون هستم… این روزها زندگی واقعی ام خیلی شلوغ و پر رفت و آمد شده و وقت و توجه بیشتری رو می طلبه… نمی گم دیگه نمی نویسم که حتی ادعا کردنش هم دروغ ِ محضه… ولی دیگه هر روزه نویسی رو نخواهم داشت. یعنی هر روز خودم رو موظف نمی دونم که حتما بخوام بنویسم… ولی مطمئنن همچنان تمنائات یک زن رو در منصه ظهور قرار میدم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Continue Reading »