یه مطلب از من در مورد فیلم “طلا و مس” تو مجله ” زندگی ایده آل 15 همین ماه چاپ شده، نمی دونم اسمم رو زده یا نه ولی اصل مطلب اینه:
“اینروزا هر طرف که سر می چرخونی، مقاله ایی یا نقد و حرفی بر فیلم ” طلا و مس ” می بینی.
فیلمی که بنا به اصرار کارگردانش، براساس و محور اخلاق ه و نشون دهنده یک عشق پاک و کاملاً پو شیده شده در لفاف ایرانی است و موضوع بیماری زن نقش اول فیلم فقط در خدمت پیش بردن روند فیلم و نشون دادن هرچه بیشتر این عشق پاکه.
ولی برای من ، به عنوان یک بیمار مبتلا به ام- اس تمام فیلم از ابتدا تا انتها این ام- اس و پیامدهای اون توي زندگی اون دوتا بود که حرف میزد و چه بسا بازی می داد.
اولین بار در بنياد سينمايي فارابی برای یک اکران خصوصی دعوت شدم که فیلم رو ببینم. بعلت اشتباه فهمیدن ساعت اکران از اواسط فیلم رسیدم، ولی دیدن همون نصفه هم نَفَس برام نذاشت از بس که گریه کردم و با هر صحنه هم ذات پنداری و از اجراي همون یک ساعت هم لذت بردم و احساس کردم توي این برهوتی که سینما بهش دچار شده بالاخره موفق شدم ادعا کنم یک فیلم خوب دیدم.
بار دوم که فیلم رو دیدم (ولی اینبار بصورت کامل)، جلسه نقد و بررسي و پرسش و پاسخ با عوامل فیلم بود.
جدای از اشکالات فنی که به فیلم وارد بود، از منظر یک بیمار مبتلا به ام- اس که به چشم یک بیننده عادی نخواهد اومد، فیلمی بسیار خوب با داستانی روان و بازی هايی باورپذیر بود.
با تک تک صحنه هایی که خانم جواهریان با این بیماری و ناتوانی های برخواسته از اون دست و پنجه نرم میکرد، زار زدم. بخصوص سر دوتا از صحنه هاش: یکی اونجایی که برای تشخیص برده بودنش بیمارستان و به شوهرش التماس میکنه که ببرتش خونه و بذاره توي خونه خودش بمیره… و دیگری وقتی می خواد دخترش بیاد کمک تا بره دستشویی و با شرمندگی میگه ” روم سیاه، فکر کنم فرش نجس شده، باید آب بکشیدش…”
با پوست و خونم حس میکردم، زهرا سادات رو.
یکی از مسائلی که خیلی خوب بهش پرداخته شده بود و شاید ناخواسته بوده این پردازش و براساس جبر رابطه خشک حاکم بین پزشک و بیمار توی جامعه ما، برخورد سرد و مکانیکی و از سر وظیفه خانوم دکتر متخصص نورولوژی با زهرا سادات و همسرشه. بدون ذره ایی احساس همراهی و همدلی با شخص خبر گیرنده که چقدر با شنیدن این خبر زندگیش دگرگون میشه و احتیاج به حمایت معنوی و صحبت کردن در این رابطه داره و اینکه تاریکی پیش روش برداشته بشه و بفهمه چه بلایی سرش اومده و قراره از حالا به بعد چی بشه. اینی که رو تخت خوابیده یک انسان ه یک بیمار با همه حسهای بد و منفی از شنیدن خبر ابتلا و تنها و بی پناه توی اون لحظه تا کم کم خودش رو پیدا کنه و به خودش مسلط شه ولی هیچ فرد مطلعی مثل دکتر یا دانشجوهاش گوشی نیستند برای شنیدن درددل های زهرا سادات یا همسرش و آرامش دهنده اونها.
ضعفی که تو این رابطه هست و تا درگیر نباشی و مبتلا، متوجه کمبود و نبودش نمی شی.
بحث بر سراسم فیلم شد که چرا؟” طلا و مس” و آقای محمدی جواب داد که خوب اسمه. خواستیم از دو فلزی نام ببریم که به هم قابل تبدیل هستن…
برداشت خود من این بود که اون طلبه که مدام دنبال تحصیل علم بود و به دنبال بحث اخلاق بود در لا و لوی زندگی ماشینی و خشک و حفظ تئوری و مسی بیش نبود با بیماری همسرش،روی دیگه زندگی رو دید و فهمید بخش های دیگه ایی هم هست که تا بحال همسرش بار اونها رو به تنهایی به دوش میکشید و نمیگذاشت ذره ای آقای منزل متوجه این سختی ها و توجه ها بشه ولی حالا با این تغیير اگه می خواست همه چی همون جور بمونه که بوده، همتی مضاعف می طلبید و نتیجه اون تبدیل مس وجودی به طلاست.”