دارم میرم بارسلونا
امید برات ایمیل زدم چک کن
*****************************
با کلی گریه و بغض بالاخره بهنام مرا به منزل خانم زواربافنده برد . در راه که از خیابان رضا می گذشتیم احساس کردم چه قدر دلم می خواهد در این خیابان دوران طفولیتم قدم بزنم . یادم آمد که با ولیچرم گفتم چراکه نه ؟ همانطور که به پسرم می گفتم به آهستگی رانندگی کند تا خاطرات کودکیم زنده شود ، نگاهم به پیاده رو معطوف شد . از یک میلان تا میلان بعدی ، مسیر با جستی حدود ده تا پانزده سانت ، شاید هم بیشتر از کف خیابان جدا می شد . لحظه ای خود را پیاده با ویلچر تصور کردم که این مسیر را باید بپیمایم . حتی تصورش هم امکان پذیر نبود ، چرا که سر هر جستی باید پایین آمده و بعد از عبور از عرض کوچه دوباره بالا می رفتم . به فرض که اگر با همراه هم بودم ، اینکار برای او کاری بس طاقت فرسا بود . دردل آفرین به مسئولین شهر و مهندسین خوش فکر ! شهرداری و کلاً مسئولین محترم ‍‌! کشورمان گفتم که فکرهمه جا ! را کرده اند مگر معلولین را . گیریم که کشور فخیم وآباد ! ایران معلول هم ندارد ، اگر یک مادر هم بخواهد کودک خود را با کالسکه بگرداند یا خرید برود ، این کار باعث رنج و مشقت بسیار اوست . تازه کودک و نوزاد او وزنی ندارد چه رسد به یک معلول که گاهی وزن ولیچر او از وزن خودش بیشتر است . اینکار باسطح ملایم شیب داری در شروع و ختم پیاده رو به کلی حل می شد. البته دولت فخیمه ! راهکار های بهتری از ایده های این حقیر مفلس ِ ناسلامت در نظر گرفته و آن اینکه یک زن بچه دار معنا ندارد برای خرید از خانه خارج شود ، اگر هم شد بچه با خود نبرد که با دستپاچه گی و کلافه گی و یک خرید کرده و سه تا نکرده ، زودتر به خانه برگردد . معلولین هم بهترست بیشتر در خانه باشند تا آرامش بهتری داشته باشند ، اگر هم بنا به ضروریات می خواهند از منزل خارج شوند ، ماشین دارهایشان از منزل خارج شوند ، اگر هم ماشین ندارند ، خب مرگ که تن تنش را به قیمت ارزان و مفت در این کشور در اختیار داریم ، بیایند تقاضا کنند خودمان به طرفه العینی تقدیم می داریم . دیگر چه می ماند ‍‍!!!
به حمدلاه سرتاسر ایران آبادست .
این نمونه بسیار کوچک و پیش پا افتاده ای از مشکلات یک شهروند بود ، تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل .