ديروز به اندازه کافي روز خوبي بود که ساعت سه بعدازظهر وقتي ميزان انرژيم از ميانه هم کمتر شده بود، 17 تا پله رو بيام بالا. هرچند به نفس نفس افتاده بودم و عرق از تمام بدنم مي ريخت درست مثل آدمي که داره تلاش مي کنه يه قله صعب العبور رو فتح کنه .از پله دهم به بعد خودم رو دلداري و تشويق مي کردم که همش مثلا 6 تا ديگه مونده يا حالا فقط 3 تا پله و مقاومت مي کردم که زنگ نزنم کسي بياد کمکم. دستها و بازوهام داشت ضعف مي رفت و درد گرفته بود از فشاري که بهشون وارد مي کردم که هيکلم رو بکشم بالا.
وقتي رسيدم تو خونه ديگه ناي راه رفتن نداشتم و واکر رو آوردن جلوم که بشينم روش و تا مبل ببرننم و وقتي بلند شدم بشينم روي مبل زانوهام از شدت ضعف و خستگي ياري نکرد و پخش زمين شدم ولي مهم نبود و راضي بودم.
بعداز ظهر هم وقتي رفتم خونه دوستم. تا ماشين رو خودم راه رفتم و روي واکر ننشستم و اونجا هم وقتي مي خواستم برم توالت، خودم راه رفتم و برخلاف دفعات قبل احتياج نشد که کسي بياد کمکم براي بلند و کوتاه شدنم.
در مجموع روز خوبي داشتم.
مخاطب خاص: روزم رو ساختي ممنون.
پ.ن ها:
ماه رمضان بر همه روزه داران مبارک. بخصوص یکی که خوب می دونه کیه.
آرزو جان من از شما ایمیلی دریافت نکردم.
عزیزم تو فکر کن درخت هرچه پربار تر سرش زیرتر!!! من شامل قوانین تعریف شده توسط انسانها نمی شم و دلایل خودم رو دارم.
مادام ماری تو چی پرسیدی؟
هرکی عکس رو سیو کرده و می دونه نیت سو نداشته و نداره، نوش جونش.
تولد من 18 شهریوره. لطفا تک تک تو کامنتها نپرسین.
سکوت جان وقتی من آدرس ایمیلی ازت ندارم، به نظر تو چطوری می تونم مشکلم رو مطرح کنم؟
مجتبی جان دارم یکی از آلبوم هاش رو.ممنون