تلفن زنگ مي خوره وقتي گوشي رو برميدارم از بوقي که زده ميشه مي فهمم خارج از کشوره.
– بله؟ بفرماييد.
– سلام ويلي جان.
– سلام! ببخشيد شما؟
– رضام!
– کدوم رضا؟
– زهر مار!!!! يه هفته ست از جلو چشمت رفتم ها. به اين زودي يادت رفت که مي پرسي کدوم رضا!!
اون روزيکه قرار فرهنگي داشتيم رضا بهم زنگ زد که مي خواي بيايم دنبالت؟ گفتم نه يکي از بچه ها زحمت مي کشه مياد تو مياي سينما؟ گفت نه کار دارم فقط مي خواستم بيام تو رو ببينم!… بعد تموم شدن فيلم و رفتن تو کافي شاپ، آورا اومد پيشم و گفت رضا مي خواد بياد ببينتت بگم بياد اينجا يا دم خونه تون؟ گفتم نه بگو بياد اينجا چون اگه دير و زود کنه و برم توي خونه ديگه نمي تونم پله ها رو بالا و پايين کنم.
موقع رفتن بود و آقاي رضاي هميشه متاخر! نرسيده بود. به آورا گفتم من ميرم بهش بگو بازم دير اومدي ويولت رفت. گفت حالا يه چند دقيقه صبر کن الان ميرسه.
رسيد، باهاش سلام عليک کردم و متعجب از اينکه امروز چقدر عزيز شدم!! که اينقدر اصرار داره من و ببينه … اومدم سوار ماشين دوستم بشم و برم که آورا اومد در گوشم گفت: با رضا برو خونه! – واسه چي؟ زشته. با دوستم اومدم با اون هم ميرم. گفت آخه رضا پس فردا داره از ايران ميره و فقط بخاطر ديدن تو و خداحافظي ازت اومده….
انگار آب يخ ريختن رو سرم ياد پنج ساله گذشته افتادم. ياد اينکه رضا و آورا اولين دوستان مجازي من بودند و بودن و دوستيشون از هر دوست حقيقي نزديک تر و ملموس تر. اينکه رضا درست مثل برادرم نزديک و محرم و قابل اعتماد بوده برام. حتي زمانيکه اميد مکه بود من و سپرد دست رضا و انصافا اون هم براي اينکه دلتنگي نکنم، کم نذاشت برام. ياد تمام تو سر و کله زدنهامون و فحش هايي!!! که موقع عصبانيت يا سرخوشي زياد! بهش ميدادم و اون محجوبانه سرش رو مي انداخت پايين و مي خنديد و مي گفت:عجبا! اميد چيزي بهش نمي گي؟ و اميد هم مي خنديد و مي گفت چي بگم؟ خودت مي توني جوابش رو بده!!!
ياد اونروزي که دو تايي رفتيم گالري عکس و به چه بدبختي من و از ماشين پياده کرد و يه لنگم گير کرده بود پشت جدول کنار جوب و از اونور رضا هي منو مي کشيد که پام آزاد شه ورد شه از جوب و من درحاليکه غش کرده بودم از خنده از وضعيتي که توش گير کرده بودم جيغ زدم: بابا بخدا جر خوردم!!!
هميشه وقتي تنها بودم براي جايي رفتن اولين گزينه ايي که تو ذهنم مي اومد که بخوام همراهيم کنه، رضا بوده وحالا اين دوست خوب همچون برادرم داشت از ايران مي رفت و من غصه دار اين رفتن…
يادته شب آخر بعد پنج سال اعتراف کرديم با وجودیکه ظاهرا همش مشغول کنف کردن همدیگه بودیم چقدر همو دوست داريم؟ و تو گفتي الان که دارم ميرم بهت مي گم چون ديگه پررو نمي شي!!! خيلي برات احترام قائلم و کلي حال مي کنم با اين اعتماد به نفست…
رضا جان من هم دوستت دارم يه عالمه درست عین برادرهام و نمي دوني اون شب که با آورا بودم چقدر دلتنگي و يادت کرديم… تو اين پنج سال هميشه ما سه تا با هم بوديم تو قرارهامون… جات خاليه پسر…مواظب خودت باش که خیلی عزیزی.