بچه ها ممنونم از گفتن نظرات انتقاديتون که اکثرا بجز تعدادي خزعبلات ،انتقادات سازنده بود.
من اصولا آدم صبوري نيستم.از بچگي تا حال و کار بايد در لحظه انجام شه…اگه کمي صبور بودم شايد جواب بعضي از کامنتها رو در لحظه نميدادم که به نظر شما تند و آتشين بياد و ميذاشتم يک کم خِشانتم فروکش کنه و سر صبر جواب بدم.
هرچند که خودم تندي خاصي تو جوابهام نمي بينم و به نظرم با توجه به چيزي که هستم و زبون تندي که اگه بخوام بکارش بندازم دارم، خيلي آبکي و نرم جواب دادم…واقعا کدوم جوابم اینقدر به چشم اومده که سبوعانه بوده؟(بابا خیلی تی تیشین:teeth )
ميدونم که زبون تندي دارم با کلي گوشه و کنايه و تلخ تر از زهرمار وخوب ميدونم کجا رو بايد نيش بزنم…ولي سالهاست که موارد استفاده اش رو گذاشتم کنار و استفاده نمي کنم و تو ترکم!! که اگه اينکار رو مي کردم اونوقت تازه ميشد يه چيز درست و درمون.:smug
راه دور نمیرم حالا تو قضاوت کن کسی که میاد چنین چیزی کامنت میگذاره و تازه خودش رو خواننده حرفه ایی می نامه و من ساده هم باور می کنم:
“نکته ی دیگه اینه که به شدت دوست دارید روی ملت رو کم کنید. نمیدونم چه معنی میتونه داشته باشه. یه مثال میزنم: شما جواب آزمایش رو گرفتید و اثری از اون پلاکه نیست. میاید مینویسید خدا کنه پلاکه از بین رفته باشه و من بتونم فلان کفش پاشنه بلندم رو بپوشم که روی فلانی کم شه (چشمش دراد مثلاً)(نقل به مضمون)… ”
منم ممکنه به کامنتی جواب ندم ولی اگه حرفی برای گفتن داشته باشه حتما بهش فکر می کنم و ذهنم رو مشغول میکنه(در حالیکه بعضی ایراد گرفتید که اهمیت نمیدم به کامنتها!!!)
رفتم گشتم و دیدم به نوشته ایی که می تونه حرفش رو ارجاع بده اینه و واقعا متاسف شدم برای خودم و بعضی خواننده نما هام که این نوشته سراسر بغض و درد و استیصال رو با چنین تعبیری ازش یاد می کنن و اجازه میدن به خودشون که به عنوان انتقاد!!!! ازش نام ببرن…متاسفم.:nottalking
شايد مصرف داروها تو اين 11سال آستانه تحملم رو که از قبل هم پايين بود،پايينتر هم آورده و واقعا حوصله ام سر ميره که هي پرسيده ميشه،اميد کو؟مارچ کو؟فريد کو؟ توي خواننده ممکنه يکبار به اين سئوالات بربخوري و چون رو اعصابت نيست بعدش با خوندن يه جواب شايد تند و تيز من با خودت بگي،وا چرا اينهمه عصباني؟ontknow
ولي من ميگم بجز مورد اول مگه من مسئول اومدن و کامنت گذاشتن بقيه ام؟يا قيّمشون که اينقدر سراغشون رو از من مي گيريد؟بابا در يک کم بالغ باش، شهربازی کودکان که نیست.
در برخوردم با افراد ملاک رو بر خوب بودن طرف ميگذارم،مگر اينکه خلافش ثابت شه(يکي از کامنتگذارها گفته بود تو بدبيني!!که اصلا اين انتقاد رو قبول ندارم) با طرف مقابلم شوخي مي کنم سر به سر ميذارم بهش ميدون ميدم به اين اميد که خودش حدش رو مي شناسه،ولي اگه نشناخت و خواست پاش رو فراتر از گليمش دراز کنه انوقت همين ويلي مهربون ِبامزه ميشه يه ببر درنده و طرف رو خونين و مالين برجا ميذاره…شايد اين به نظر پارادوکس(تضاد) بياد ولي حقيقت اينیه که گفتم يعني خود شخص بايد حدّش رو تشخيص بده.
مغرور هستم و دلم نمي خواد اين خصلت رو درستش کنم چون غرورم و ميزان اين غرور رو بد و نکته منفي تو خودم نمي بينم و فکر مي کنم بخاطر همون فرهنگ ايراني شکسته نفسي و ماخوذ به حيا جلوه دادن در هر شرايطي، من ميرم تو دسته آدمهاي مغرور و نه بر اساس يک تفکر درست و منطقي.
خودسانسوري؟آره يک جاهايي دارم که فکر کنم اگه تو هم خودت رو فقط يک لحظه جاي من بذاري و از بيرون گود نظر ندي،بهم حق ميدي که لااقل احساس کاملا شخصيم رو يه کوچولو سانسور کنم…که باز هم فکر نکنم اينکار اينقدر شديد و تو چشم باشه.
قبول دارم که يک جاي کار رو اشتباه کردم و کنترل اوضاع از دستم خارج شد، اونم شرکت در جشن پرشين بلاگ بود.اصن تصور نمي کردم با اين طيف وسيع اطلاعات جشن پخش شه،چون بار قبل نشده بود.الانم نه اينکه شرمنده کسي يا حرفي باشم ولي خوب دوست ندارم با فلان آدم که رودررو مي شم نوشته هاي من و نظرم من باب سکث تو نظرش بياد…چون من بزرگ شده يک جامعه آزاد نيستم.تعارف که نداريم!
در قبال هيچ اتفاقي هم مصونيت ندارم ديگه چه برسه به اين همه حقيقي شدنم …تو از خوندن خيلي از حقايق عريان شايد لذت ببري ولي من بايد حساب دوقدم جلوترم رو هم داشته باشم.
اونوقت ببخشيد اونهايي که گفتيد من پرتوقع ام ميشه اين و برام معني کنيد؟ببينم من تو چي و از کي توقع کردم؟