خيلي وقت بود که مي خواستم اين حرفهايي که تو چندتا پست آخر زدم بنويسم ولي به دلايل متعدد هميشه منصرف مي شدم که از مهم ترين اونها يکي اينه که زندگي خصوصي من و اثباتش به احدالناسي ارتباط نداره و سوالهايي از اين دست که از اميد چه خبر؟ازش کم مي نويسي و … واقعا عصبيم ميکنه و سياست جديد وبلاگ نويسيم رو گذاشتم بر اين مبنا که کمتر ازش بنويسم و يکبار براي هميشه توضيحم رو بدم و خداحافظ شما، ديگه پاسخگوي سئوالاتي از اين قبيل نباشم هرچيزي که لازم بدونم خودم ميگم.
دليل ديگه ام اين بود که کاملا معترفم که فرهنگ ما تحمل شنيدن احساس رضايت يک نفر از خودش رو نداره ديگه چه برسه که اون يک نفر اصلا شرايط مثبت حدااقل فيزيکي رو هم نداشته باشه ولي راضي باشه از همه چيز بخصوص خودش. همين سبب ميشه که از گوشه چشم نگاش کنن و يه ايش غليظ حواله اش کنن و بگن تف تف بلا بدور، چقدر از خودش راضيه …و در جهت کوبيدنش کامنت مزخرف هم براش بذارن که يه وقت خداي نکرده فکر نکنه پُخي واسه خودش.
خب اين از اين،. خواه پند گير خواه ملال.
با همه اين دلايل من حرفم رو زدم مهم امثال اون آدم مزخرف و جواب دادن به اون آدم خاص نبود یه سری چیزها رو باید معلوم می کردم .بعدم بذار اونم دلش به این خوش باشه که بهش توجه شده و حالش رو ببره بنده خدا.:tounge
جواب بعضي کامنتها رو هم ديگه لازمه که بدم، کامنتهايي مثل آنارام يا آسمان که گلايه مي کنند رابطه مجازي هم يک رابطه دو طرفه است و تو بعضي مواقع حتي زحمت جواب دادن به کامنت ما رو نمي دي و حتي سر هم نميزني… خب اين ممکنه گلايه خيلي ها باشه و کاملا محترم.پس بهتره جواب من رو هم بخونيد يا حق مي ديد بهم و يا خير.
کاملا موافقم که هر رابطه ايي دونفره منطبق بر توقع ودوطرفه بودنش.ولي حالا بيا کلاهت رو قاضي کن، تو وقتي مي توني متوقع باشي که کاملا تو شرايط یکسان با طرف مقابلت قرار داشته باشي و ناراحت بشي که چرا من انجام بدم ولي فلاني نه؟
ببين تو نوعي(تاکيد مي کنم نوعي) وبلاگ خوبي داري با يک بازديد کننده نُرم مثلا 200 نفر در روز با 20 تا کامنت(اگه هر روز بنويسي وگرنه که در طول هفته 20 تا واقعا رقم سختي نيست براي بازديد پس دادن) وقت مي کني و ميري به همه سر ميزني و پستها رو با فراق بال مي خوني و کامنت ميذاري … حالا من و حساب کن فارغ از شرايط فيزيکي، يه چيزي حدود 100 تا کامنت رو در طول يکروز بدون استراحت يا وقفه بايد جواب بدم با توجه به وقت محدودم و اينکه منم زندگی خصوصی خودم رو دارم و بايد وقتی هم برای خانواده ام و اميد هم بذارم و تمام زندگيم وبلاگ نویسی و وبلاگ خوونی نیست، ايميلها و يا کامنتهاي خصوصي رو مطرح نمي کنم که هربار به اینترنت وصل شم حداقل 5 تا ایمیل دارم دیگه خودت حساب کن در طول روز چقدر میشه. براي روز تولدم وبلاگ نزديک به 5000 نفر بازديد کننده داشت که قاعدتا ادب حکم ميکرد که منم سر بزنم ولي واقعا نمي تونستم.
من يه اينترنت گازوييلي دايل آپ دارم و نه پر سرعت يا ADSL بيشتر از نيم ساعت بشينم پشت کامپيوتر تمام اعضا و جوارحم خشک ميشه،مجبورم وبلاگها رو باز کنم از شبکه خودم رو قطع کنم و سر فرصت و به مرورآف لاين وبلاگها رو بخونم پس ديگه مجالي براي کامنت گذاشتن نمي مونه و اگه پستي واقعا کامنت خورش ملس بود دوباره وصل شم و کامنت بگذارم که البته ترجيح ميدم اينکار رو هم کمتر انجام بدم چون واقعا بهم فشار مياد.
کامنتها اینقدر زیاده که به تنهایی از پس تاییدش بر نمیام،معمولا شبها یک نگاه اجمالی میندازم و اگر واقعا کامنتی جواب لازم داشت باشه جواب میدم ولی اینکه لطف کردی پرسیدی حالت چطوره؟يا چرا از امید نمی نویسی؟تزریقت چی شد؟خوب خوابیدی؟دوستت دارم (خب مسلما منم دوستتون دارم که اگه غیر این بود اینقدر برای وبلاگ و شما وقت نمیذاشتم)…واقعا فکر نمی کنم تمام اینها جواب اضطراری و فوری فوتی بخواد،می خواد؟
حالا به نظر تو اين مقايسه و اين توقع از من منطقيه؟ من واقعا مي تونم ولي دلم نمي خواد به کسي توجه کنم و اين دليل به خود گرفتنمه؟واقعا ميشه بالاي 60 تا کامنت رو دونه به دونه جواب داد اونم در ظرف کمتر از 24 ساعت و با تمام شرايط جلوگيري کننده که من باهاش دست گریبانم؟:thinking
پ.ن: امیدوارم این آخرین نوشته ام در جهت جوابگویی باشه،واقعا احساس کردم باید یه چیزایی روشن شه.
پ.ن:موس با همه توضیحات و محبتتون درست نشد فکر کنم همون درایوش وصل نیست، احمد رضا حتی با توضیح تو هم اصن نشانگر موس تو استارت نبود که بخوام فعالش کنم…اصرارم بخاطر اینه که مچم ضعیفه و می شکنه و کشیده میشه رو پد در نتیجه تایپ برام عذاب آور می شه وگرنه مشکل دیگه ایی ندارم.