اينروزها حالم بهتره و کمترين اسپاسم رو تو عضلاتم دارم شايد يکي از دلايلش اين باشه که يک دوست ناديده نازنيني داره از راه دور بهم انرژي پر ارزش وجوديش رو ميده منم که در مقابل هر چيز جديدي باديد مثبت و اينکه حتما اثر ميکنه ميرم جلو، ظاهرا که موثر هم بوده. براي همين خيلي به نسبت گذشته بهتر راه ميرم خداي کوچيک دلم رو شکر ميکنم چون شديدا به اين راحتي پاهام احتياج داشتم تا حالا بابا صبح ها بدون استثنا ميرسوندم شرکت و بعدازظهر ها اميد ميامد دنبالم از هفته گذشته هيچ کدوم نه ميارنم نه ميبرنم:cry!!بابا که ماشين را داده صافکاري رنگ اميد هم بخاطر کلاسها نميتونه بياد پس خودمم و خودم .در يک تصميم انتحاري خودم رو موظف کردم از ديگران کمک نگيرم و همه راه رو با زور و توان پاهاي هرچند ضعيف خودم برم روم را تا اونجايي زياد کردم که پا بده سوار اتوبوس يا ميني بوس هم ميشم:regular!
احساسم براي خودم خيلي جالبه وقتي مي خوام راه بيفتم اينقدر هيجان دارم که نگو مثل آدمهايي که ميخوان يک جاي ناشناخته و عجيب برن فکرم مشغول اتفاقات و برخوردهايي ميشه که قراره تو راه برام بيافته مسير رو براي خودم خان بندي کردم مثلا ميگم خوب خان اول رو با موفقيت رد کردم حالا خان اول چيه پياده از دم خونه تا سر خيابون رفتنه و بالا رفتن از 6 يا 7 تا پله بدون نرده!!خوب واسه من يکي خيلي سخته باور کنيد،اگه بد شانسي بيارم و سرم گيج بره از رو پله ها پرت ميشم پايين:confused!!همين خانها تو راه برگشت هم هست که يکيش بالا رفتن از همون پل عابر پياده است.
تو يکي از همين برگشتن هام سر پيچ يک اتوبوس داشت دور ميزد منم داشتم از گوشه خيابون رد ميشدم مخصوصا اينقدر نزديک بهم رد کرد که اگه يکم خودم رو نمي چرخوندم نصف باسن مبارک رو ميکند و مي برد:tounge!!موقع رد شدن هم يک متلک آبدار انداخت و رفت.چند روز بعدش رفتم اون طرف خيابون سوار ماشين بشم ديدم يک اتوبوس تو ايستگاه واستاده و داره حرکت ميکنه از خدا خواسته دست تکون دادم برام واسته اينجوري 100 تومن هم ميموند تو جيبم(آي اسکروچ)وقتي سوار شدم ديدم اي دل غافل همون راننده متلک گو است :angry!!وقتي ميخواستم پياده شم و روي رکاب وايستاده بودم ناغافل حرکت کرد و ليز خوردم در اتوبوس هم باز بود با يک بدبختي خودم رو نگه داشتم که پرت نشم تو خيابون (اينم يکي از اون اتفاقات هيجان انگيزبود).
هربار که تنها ميام تو خيابون با خودم ميگم آمدنم با خودمه برگشتنم با خدا چون بدنم طوري شده که نمي تونم سريع عکس العمل از خودم نشون بدم وقتي ماشين مياد طرفم تا حدي که ميخواد از رو انگشت هاي پام رد شده نمي تونم بپرم عقب با خودم کنار اومدم ميگم فوقش ميزنه ميميرم :sadديگه از طرف ديگه از مريضيم راضيم چون همين روزهاي عادي که براي همه هست و دچار روزمرگيشون ميکنه براي من سراسر هيجان و تجربيات جديده.
از من به شما نصيحت چشم دلتون را باز کنيد و از راحت راه رفتنتون کمال لذت را ببريد که وقتي نباشه تازه ميفهميد چه نعمتي رو از دست داديد.تمام اتفاقاتي که براي من ميافته همون چيزهايي که بارها و بارها براي خود شما پيش اومده ولي بي تفاوت از کنارش گذشتين بياين شما هم مثل من زندگيتون را با همين اتفاقات ساده هيجان انگيز کنيد اين عمر که بايد بگذره پس چه بهتر…:teeth
ويولت
پيوست:بنده خدا جان اولا ممنون بابت لينک همشهري دوما چشم از جاهاي بدش هم مينويسم البته هر از چند گاهي نوشتم اونطوري نبوده که همش گل و بلبل باشه ولي چشم به موقعش مينويسم.