بعضي وقتها فراموش کردن گنجايش افراد سبب دلخوري و ناراحت شدنمون ميشه سبب توقع و وقتي اون توقع برآورده نشه سبب خشم و ناراحتي .ولي وقتي سطح توقعمون را بياريم پايين و پيش خودمون بگيم اين همينه تا همين حد هم بايد ازش انتظار داشت ظرف وجوديش بيشتر از اين گنجايش نداره اونوقت شايد کمتر ناراحت بشيم اين سطح توقع را هم خودمون با رفتار و سلوکمون تعيين مي کنيم اين ما هستيم که تعيين مي کنيم دوست و شفيقمون تا چه حد مي تونه روي ما حساب کنه،فقط در حد دوست دوران خوشي بودن؟يا يار و همراه تمام مراحل زندگي؟ نصحيت من اينه که ظرفيتتون را ببريد بالا و هيچ وقت با رفتار نسنجيده تون اسباب تحقير شدن براي خودتون درست نکنيد.
*زلزله ديروز عجب چيزي بود من که اولش فکر کردم برادر هام طبقه بالا دعواشون شده و دارن دنبال هم ميکنن مي خواستم زنگ بزنم بگم بابا يواش تر سقف داره مياد پايين که ديدم نه انگار لرزش و صدا از کف زمينه چون به ديوار تکيه داده بودم(هوس برگشت به گذشته به سرم زده بود وداشتم عکسهاي عقدکنونم را نگاه ميکردم و همچين تو اون حال و هوا بودم وبا چشمهاي نمناک)صداي چرق و چروقي از تو ديوار ميامد که گمونم صداي شکستن آجرها بود صداي جيغ همسايه ها رو که شنيدم فهميدم زلزله ست يکهو يکي از خاطرات کرماني ها يادم افتاد که نوشته بود مي خواستم برم سمت در ميرفتم تو ديوار،يک حساب دو تا دو کردم گفتم پس من بايد برم سمت ديوار که برسم به در!!مامانم رفته بود تو حياط داد ميزد ويولت بيا بيرون نفهميدم پا برهنه (براي اينکه بيشتر حرص نخوره)چه جوري اون همه پله را رفتم بالا وخودم را رسوندم تو حياط از اون طرف تلفنم دِرودِرزنگ ميخورد دوباره افتان و خيزان برگشتم تو اتاقم ديدم اميد ميگه تو خونه نمونيا برو بيرون گفتم به خدا بيرون بودم تلفن تو برم گردوند خونه!…:teeth
بعدش انگار کوه کنده بودم تمام انرژيم صرف تند بالا رفتن از پله ها شده بود شب يک قرص آرامبخش خوردم گفتم بگذار هرچي ميخواد بشه لااقل خواب باشم چيزي نفهمم.صبح آنچنان بيرون روي گرفتم که ميخواستم نيام سر کار از اون مدلهايي که آدم به توالت نمي رسه!!!
ويولت