نشسته و گریه می کنه،حرفهای مرد مثل یه پتک کوبنده می خوره وسط سرش… فک می کنه مردک چقد خودخواهه،همش نگران اینه که مبادا آسیب و خللی تو آزادی های فردیش بوجود بیاد،نکنه یه وقت زیر سئوال بره!! اصن فک نمیکنه طرف مقابلش هم آدمه و با تمام احساسات ِیه فرد زنده ،هرکاری دلش می خواد انجام میده شاید به این بهانه که مَرده و قادره جلو احساساتش رو بگیره و فک نمیکنه اینکار چه بلایی ممکنه سر عقل و احساس طرفش بیاره!!! حتما مردک با خودش فک می کنه،توضیح میدم،دروغی ندارم بگم!! کارم منطقی بوده!!!حتمن هم با خودش میگه،همه چی آرومه من چقدر خوشحالم!!!…ولی آخه پس اون چی؟
یه زنه و به دید مردش یه ضعیفه… اصن مگه نمیگنن،مردی گفتن زنی گفتن…
ولی اون که به اینچیزا و این حرفها اعتقادی نداشت… برای خودش ارزش و احترام قائل بود … برای شخصیتش که داشت ذره ذره خورد میشد.
باید تمومش میکرد… ولی آخه حیف بود… تازه،تازشم مَردُم چی میگن!!!!
سرش و تکون میده و اشکاش رو پاک میکنه و با خودش زمزمه میکنه…. عرض یه رابطه مهمه نه طولش.
ولی خب
……….هنوزم گریه میکنه………………
صدبار بهت گفتم،دنیای ما اندازه هم نیست ….
ای آنکه دوست دارمت، اما ندارمت
بر سینه می فشارمت، اما ندارمت
ای آسمان من که سراسر ستاره ای
تا صبح می شمارمت، اما ندارمت
در عالم خیال خودم چون چراغ اشک
بر دیده می گذارمت، اما ندارمت
می خواهم ای درخت بهشتی ، درخت جان
در باغ دل بکارمت، اما ندارمت
می خواهم ای شکوفه ترین مثل چتر گل
بر سر نگاه دارمت، اما ندارمت
سعید بیابانکی
همان ذره ذره خرد شدن شخصیته که ذره ذره آدم رو می کشه. روزی می رسه که ادم فکر می کنه زنده است، اما فقط فکر می کنه. چون بواقع مرده! جایی می رسه که اون ادمی که بوده، مرده و هیچ اثری ازش نیست. باید جلوی این رو گرفت!
[پاسخ]
Salaam, like the music and especially the lyric. Just like to share some thoughts & views. The main rule of having a healthy & somehow perfect relationship is that never try to change the partner or mate. We just need to change, adapt and adjust ourselves, and of course it has to be on both sides .But, then the point is that “how much changes!?” In fact, if these changes reach to the point that we need to ignore ourselves (I mean interests, attitudes, beliefs and so on), then we cannot be the one that we were before. Although it is not easy to find this limit of our changes, be sure that when we reach to the point that we do not like/enjoy our changes and self-ignorance it is a proper time to rethink deeply& wisely. It can be the right time to make a decision of quitting & walking out or continuing and tolerating. Being honest, this tolerating phase is an on and off period, but cannot continue so long. That is why we need to communicate and join with one who has more similarities than peculiarities & differences. Self- respect & self-adore is a critical aspect of a strong and healthy human being. Take care Violet.
[پاسخ]
…
[پاسخ]
این سومین اسمی هست که برای من میبینی بس که هی عوض شدم عوض نشدم
هنوز بی واهمه میخونمت هنوز عاشق نوشته هاتم
هنوز از تو برای همه تعریف میکنم
از ایستاده بودنت
از مرد بودنت با تمام زنانگی هات هنوز از تو برای همه حرف میزنم از محکم بودنت
خیلی دوستت دارم ویلی جون
اما کامنت مرتبط با این پست:
چند بار توی زندگیم این موضوع رو حس کردم
خیلی حس بدی به ادم دست میده
یه جورایی قلب ادم تو سینه وسط دستای اون ادم مچاله میشه
انگار به زحمت میتپه
انگار مغز دنبال دسته بندی افکارش میشه
اولش سعی میکنه مثبت اندیش باشه
اما واقعا همیشه نمیشه اینکار رو کرد یه جاهایی فشار افکار منفی بیشتر میشه و اون جاست که گند زده میشه به حال و احوال ادم
ساکت میشی
بغض میکنی
فریاد میزنی و گریه میکنی….
[پاسخ]
فک کنم تمام حس زنک رو که نگفت،گفتی
[پاسخ]
سلام عزیزم
عیدت مبارک
اومدم دعوتت کنم خونمون بیایی
[پاسخ]
ویلی جون جوری نوشتی که دیگه کلامی برام نمونده…به اون خانم بگو گریه نکنه…
[پاسخ]
چشم…پیغامتون رو می رسونم
[پاسخ]
اگر به سویت اینچنین دویده ام…به عشق عاشقم نه بر خیال تو…به ظلمت شبان بی فروغ من…خیال عشق خوش تر از خیال تو…
بهش بگو روزی چندبار این جملرو واسه خودش بخونه کاری که من کردم و آروم شدم
[پاسخ]
: )
[پاسخ]
نیاویزد اگر با سلطه ی مردانه ام ای زن
غرور دختران را نیز در تو دوست دارم من
تو را با گریه هایت بی بهانه دوست می دارم
که خواهد شست و خواهد بردمان این سیل بنیان کن
تو را من می شناسم از نیستان ها چو بانگ نی
که اکنون گشته در آوازهای تو طنین افکن
غریب من ! قدیم است آشنایی های من با تو
چنان چون قصه ی یعقوب پیر و بوی پیراهن
گل سرخ عزیزم ! مثل تو من نیز می دانم
که از باغ نخستین از وطن سخت است دل کندن
ولی کندم دل و چون تو ز مهر خاکش آکندم
چه مهری! ز آسمانش کندن و در خاکش افکندن
دل آکندم ز مهر خاک و افسون های رنگینش
فریب شعر و موسیقی و افیون و شراب و زن
زنی با سوزهای آشنای غربتی دلگیر
که از هر جا به سوی غربت خود می کشد دامن
زنی که غم سبد های بهانه می برد پیشش
که پنهانی برایش پر کند از گریه و شیون
زنی با شعر های همچنان از عشق ناگفته
زنی عاشق ولی با ده زبان خاموش چون سوسن
زنی کز عشق می میرد ولی با حجب می گوید
نشان از عشق درمن نیست می بینید ؟ اینک من
حسین منزوی
و سطر سطر سکوت … صفحه صفحه نگاه!
[پاسخ]
و سطر سطر سکوت … صفحه صفحه نگاه……………و یک دنیا حرف
[پاسخ]
سکوت می کنم و عشق ، در دلم جاری است
که این شگفت ترین نوع خویشتن داری است
تمام روز ، اگر بی تفاوتم ؛ اما
شبم قرین شکنجه ، دچار بیداری است
رها کن آنچه شنیدی و دیده ای ، هر چیز
به جز من و تو و عشق من و تو ، تکراری است
مرا ببخش ! بدی کرده ام به تو ، گاهی
کمال عشق ، جنون است و دیگرآزاری است
مرا ببخش اگر لحظه هایم آبی نیست
ببخش اگر نفسم ، سرد و زرد و زنگاری است
بهشت من ! به نسیم تبسمی دریاب
جهانِ جهنم ما را ، که غرق بیزاری است
حسین منزوی
(باز در بی راهه ی عاطفه ها؛ شاعرانه می دوانی ام!؟… می پرانی ام!!)
[پاسخ]