امروز سوم خرداده و سالروز آزادسازی خرمشهر که برای هر ایرانی روزی ست پرافتخار و برای نسل من پر از خاطره… سالگرد این روز فرخنده رو تبریک میگم…. زنده و پایدار باد ایران.
جوان‌تر که بودم فکر می‌کردم دو خرداد روز ماست و سه خرداد روز آنها.
بعد دیدم که نه. به این که یک عده جوان با چنگ و دندان شهری را پس گرفته‌اند هم افتخار می‌کنم. از جفت این روزها خوشم می‌آید و به نظرم روزهای مهمی در تاریخ معاصر ایرانند.
پ.ن: این “آنها” – که باور کنید حتا اعتقادات و نفراتشان طی ده سال اخیر به شکل تکان‌دهنده‌ای عوض شده و فقط آنها بودنشان باقی مانده- همچنان که چیزهای افتخار آفرینی را تحقیر کردند، باعث شدند ما هم چیزهای غرور آفرینی را دست کم بگیریم.
جایی از دنیا نیست که مثلن مضمون “شهید” با احترام و ارادت “مردم” ش همراه نباشد. در حالیکه اینجا چنین مفهوم بزرگی را برای خودشان کش رفتند.
برای افتخار کردن به مردمان لازم نیست زیاد زیر و بم و نیمه‌های تاریک زندگی‌شان را – که همه مان داریم- هم بزنیم و ستاد رسواسازی راه بیاندازیم. نگاه می‌کنی مثلن می‌بینی همین آقای لینکن که در آمریکا کسی نیست که او را نپرستد- به ادعای قصه خود اسپلبرگ – یک جاهایی فالش می‌زند و با معیارهایی که ما امروز از دموکراسی و اخلاق بلدیم کمابیش می‌لنگد. اما قهرمان ملی‌ست.
محمد جهان آرا – که حتا نبود ببیند- می‌تواند سوپرهیروی ما هم باشد
“نویسنده‌ی وبلاگ خواب بزرگ”
ویولت خیلی باحـــــــــــــــــــــــــــــــــــــالــــــــــــــــــــــــــــــی ایول
زنده باشـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی
[پاسخ]
جوان‌تر که بودم فکر می‌کردم دو خرداد روز ماست و سه خرداد روز آنها.
بعد دیدم که نه. به این که یک عده جوان با چنگ و دندان شهری را پس گرفته‌اند هم افتخار می‌کنم. از جفت این روزها خوشم می‌آید و به نظرم روزهای مهمی در تاریخ معاصر ایرانند.
پ.ن: این “آنها” – که باور کنید حتا اعتقادات و نفراتشان طی ده سال اخیر به شکل تکان‌دهنده‌ای عوض شده و فقط آنها بودنشان باقی مانده- همچنان که چیزهای افتخار آفرینی را تحقیر کردند، باعث شدند ما هم چیزهای غرور آفرینی را دست کم بگیریم.
جایی از دنیا نیست که مثلن مضمون “شهید” با احترام و ارادت “مردم” ش همراه نباشد. در حالیکه اینجا چنین مفهوم بزرگی را برای خودشان کش رفتند.
برای افتخار کردن به مردمان لازم نیست زیاد زیر و بم و نیمه‌های تاریک زندگی‌شان را – که همه مان داریم- هم بزنیم و ستاد رسواسازی راه بیاندازیم. نگاه می‌کنی مثلن می‌بینی همین آقای لینکن که در آمریکا کسی نیست که او را نپرستد- به ادعای قصه خود اسپلبرگ – یک جاهایی فالش می‌زند و با معیارهایی که ما امروز از دموکراسی و اخلاق بلدیم کمابیش می‌لنگد. اما قهرمان ملی‌ست.
محمد جهان آرا – که حتا نبود ببیند- می‌تواند سوپرهیروی ما هم باشد
“نویسنده‌ی وبلاگ خواب بزرگ”
[پاسخ]
موافقم
درود بر محمد جهان آرا و یارانش
[پاسخ]