به یه نتیجه ایی رسیدم،یه اعتراف…من بین ساعت ۴ بعداز ظهر تا ۶ بعداز ظهر،یعنی درست زمانی که خورشید آماده میشه برای غروب کردن و لالا در این نیم کره.اوضاع دِماغیم میریزه بهم.دپرس می شم،اندوهگین میشم و ناامید از زندگی کردن.قادرم هر تصمیم اندوهناک و حتی به ضررم رو تو این ساعتها اتخاذ کنم…حتی قادرم تصمیم به خودکشی بگیرم!!!.
پ.ن:عصر جمعه هم که باشه،دیگه بدتر.
تو این ساعتها باید خیلی هوامو داشت و نرم و مهربون باهام برخورد کرد…حتی چه بهتر،که به دلم و خواسته دلم راه بیای،فقط واسه دو ساعت… بعد گذشت این ساعت و وقتی شب،چادرش رو پهن میکنه،آروم میشم.انگار عقلم برمی گرده سرجاش…حتی صبور می شم و مهربون.
ولی وای از اون زمانی که تو این ساعات به پروپام بپیچی و این نکته ظریف رو در نظر نگیری…اون موقع است که با نهایت تاسف باید بگم: خدانگهدار،رابطه ما ظرفیت بیشتر ادامه دادن رو نداره.
عجیب اینجاست که اگه طرفت یکم بخواد با انصاف باشه نه تنها میتونه تو اون دوساعت ملاحظتو بکنه،بلکه میتونه با یه جمله محبت آمیز به اندازه یک هفته شارژت بکنه
[پاسخ]
دقیقا…جانا سخن از زبان ما می گویی
[پاسخ]
هووووم… بدقلق!
[پاسخ]
[پاسخ]
فکر میکنم همه آدمها لحظاتی خاصی رو در زندگی دارند که درش شکننده تر و تحریک پذیرترند. یکی از نشانه های کسی که دوستت داره و با بقیه متفاوته، دقیقا کشف همین لحظات و حساسیتها، و حمایت و توجه بیشترش برای عبور از لحظات دشواره.
اینکار رو نکنه که میشه یکی مثل بقیه!
[پاسخ]
دقیقا…کاملا باهات موافقم
ولی خب یه موقع های هم با اینکه کلید رو صاف میذاری تو دست طرف…بازم سوراخ کلید رو گم میکنه
[پاسخ]
واییی نگو منم اینطوریم فقط اون ۲ ساعتااا.. اوج افسردگیمه
[پاسخ]
وای اگه ساعتای down بودن دو نفر یکی باشه
[پاسخ]
سلام ..من این حسو حالو قبلا تجربه کردم..یدفه افسرده میشم…خیلی بده..
[پاسخ]