یکی از شنوندگان رادیوم برام نوشت:

“‎1- وقتی که بچه بودم : جنگ بود ، صبح ها ساعت 6 مادرم بیدارم می کرد و منو می برد پیش مادربزرگم . اونجا صبحانه می خوردم و بازی می کردم . صبح ها توی ماشین صدای “تقویم تاریخ” میومد و ظهرها وقتی داشتم روی میز فلزی وسط آشپزخونه مادربرزگم غذا میخوردم صدای “شنوندگان عزیز توجه فرمائید ! ” . شبها صدای خروخر رادیو بی بی سی پدربزرگم بود و صدای آژیر قرمز و سفید مادربزرگ …
2- وقتی که دبستان میرفتم : صبح ها با صدای رادیوی مادرم بیدار میشدم … اون وقتا تلویزیون برای من فقط ساعت 5-6 عصر معنی داشت و بقیه اش فقط رادیو بود … “سلام صبح به خیر” آتش افروز بود و “صبح جمعه با شما” … دوران سازندگی بود و هر روز مجری رادیو توی یکی از محله ها با شهروندان راجع به کار و تلاش مصاحبه میکرد …
3- وقتی که نوجوان بودم : صدای خروخر رادیو اسرائیل میومد … صدای مجری مردش که گفت : “محمد خاتمی رئیس جمهور رژیم اسلامی شد ” و فریاد من که شرط رو از پدربزرگ برده بودم … ده هزار تومن شرط بسته بودم که خاتمی میشه رئیس جمهور و پدربزرگم میگفت نمیشه! روزهای بعدش خبر قتل فروهرها ، قتل های زنجیره ای ، تیتر روزنامه های صبح و عصر ایران و افشاگریهای امیرفرشاد ابراهیمی که همه رو از رادیو میشنیدیم ولی کم کم رادیو فقط اخبار دسته دوم داشت … اخبار جدیدتر توی روزنامه ها منتشر می شد و تک و توک سایتای خبری مثل “گویا” … کم کم فوتبالهای ایران رو از تلویزیون میدیدیم و رادیو رفته رفته فراموش میشد …
آخرین بارهایی که صدای رادیو رو با همه وجود گوش میدادم استیضاح مهاجرانی (مجلس پنجم) بود و بررسی لایجه مطبوعات (مجلس ششم) … بعدش کنکور بود و درس و درس …
رادیو به کل فراموش شده بود …
4- امروز که جوان هستم : پادکستهای فارسی محصول نسل ما هستند ، نگران آینده ایران ، صلح طلب ، منتقد و دموکرات … رادیو زمانه ، رادیو کوچه ، رادیو کالج پارک و اخیرا رادیو ویولت .
رادیو ویولت یک بار دیگه منو به رادیو علاقمند کرده … یه رادیو باطعم امید و زندگی و یه صدای لرزون زنونه دوست داشتنی که حرفاش از دل برمیاد و بر دل میشینه … “

و من با خوندن کامنتش پر از غرور شدم و به خودم بالیدم…در حد بنز