من و ام اس : تصمیمی ناگهانی

تصميم گرفتم يه سفر 15 روزه برم اروپا. بی هيچ تفکر قبلي و بايد و نبايد و در نظر گرفتن مصلحتي احيانا.
از خاله ام خواستم برام دعوتنامه بفرسته. مي گه:
– تو مطمئني مي توني سرماي اون موقع اروپا رو تحمل کني؟ از تهران خيلي سرده تره.
– آره. قرار نيست همش تو خيابون باشم که. بيشترش رو تو ماشينم.
– پله هاي خونه؟! فکرش رو کردي؟
– آره.هي بالا و پايين نميرم که. اونم شما نگران نباشيد اگه من يه داوطلب بغل کردن و جابجا کردنم رو پيدا نکردم اسمم رو عوض مي کنم.( يه سئوال کشورهاي قانونمندي مثل آلمان واسه يکماه مثلا به مهمون disable صاحب خونه سرويس ميدن؟مثل نصب بالابر؟)
– با خاله منيژ تماس گرفتم و تصميمت رو گفتم. مي گه حالا که تصميم به خروج گرفتن بگو بعدش بيان آمريکا يا کانادا!
– باشه ميايم!!!! دعوت نامه بفرستن اقدام مي کنيم.شما و مامان بريد خودتون رو معطل من نکنيد و به من کار نداشته باشيد! من بايد يه سري دوستهام و خواننده هام رو تو اروپا ببينم بعدش من خودم ميام! زبان که بلدم! مطمئن باشيد گم نميشم.
– پس تصميمت قطعيه؟
– آره بابا از چي مي ترسيد؟من بايد بترسم و شک کنم، که نمي کنم. شما اقدام کن واسه دعوت نامه……..
مامان ميگه
– اگه رفتيم، تو بمون!.
– نه. من اينجام که ويولتم.با همه کاستي ها و نبايدها و نداشته ها و نشدها…. اگه برم اونور با تمام امکانات که شاهکار نکردم براي تلاشم واسه زندگي کردن به بهترين کيفيت و ثابت کردن خودم.
– ولي فکرش رو کردي؟خيلي خرجمون زياد ميشه.
– آره حداقل 2 يا 3 ميليون. ولي ما فقط خرج بليط داريم و اينقدر خوش شانسيم که کليه خرجهاي جانبيمون کاور ميشه و بايد از اين شانس استفاده کنيم. فکر کن که براي خودِ خودت خرج کردي نه ترک ساختمون! بذار براي يکبار هم شده به شخص خودمون بها بديم بدون نگراني… نگران نباش، اون با من.
سعي مي کنم پاهاي بي حس و جونم رو که از مچ مي شکنه و خم ميشه زير پاهام با فشار دستهام روي واکر بلندشون کنم و از زمين جدا کنم و يک قدم به پيش بردارم ….سعي مي کنم.

نظرات شما