بهش مي گم برنامه ات چيه؟ ميگه بايد برم فلاني(دخترش که سال اول دانشگاه) روثبت نام کنم و بعدش …
هميشه فکر مي کردم وقتي آدم وارد دانشگاه ميشه يعني آخرين مرحله بزرگ شدن يعني در دست داشتن سند و اجازه انجام خيلي کارها به تنهايي. يعني اينکه ديگه آدم حسابت مي کنن چون شدي دانشجو.
ولي تو اين سالها انگار خلاف اين ثابت شده …هنوزم مامانه بايد دنبال کارات باشه و زحمت درگيري ها و معطل شدنهات رو بکشه. اون موقع يه فرقي بين سراسري و آزاد بود اگه سراسري قبول مي شدي يعني رسما پرت شدي تو دنياي بزرگترها و بهتره از بچه نُنُر بازي دست برداري و پاشنه گيوه هات رو ور بکشي و بري دنبال کارات به تنهايي ولي اگه قبولي دانشگاه آزاد بودي هنوز بچه مايه دارِ لوس ونُنُري و هنوز جا داره ديگران کارات رو انجام بدن و خود دانشگاه هم پتانسيل پذيرش اين قضيه رو داره و مي توني تو راهروهاش شاهد والدين محترم باشي.
خاطره زيادي از سال اول دبستانم يادم نمياد چون چيز سخت و آزار دهنده ايي ويا اينکه سختم باشه جدا شدن از خانواده و … برام نداشت.
ولي سال اول دانشگاه رو خوب يادمه اون حس ملس بزرگ شدن و قيافه اومدن و اينکه ديگه سري تو سرها درآوردم و اسمم شده دانشجو!!…يه نمه ترس از رويارويي با محيط جديد و آدمهاي جديدتر …اينکه دوستهام ممکنه از شهرهاي مختلف باشن و يا کساني که هم سنم هم نباشند، چيزي که تا بحال تجربه اش رو نداشتم … روز اول دختر خالم که سه سالي از من بزرگتره و دانشجو هم بود باهام اومد که تو انتخاب واحد کمکم کنه و چَم و خم کار رو يادم بده … والدين بودند ولي همه منتظر بيرون درب دانشگاه تا نوگلانشون! به آغوششون برگردند تو راهرو ها غير دانشجو نمي ديدي… حس شيريني بود که دماغت رو قلقلک ميداد.
ولي حالا تو همين سالهايي که توشيم اين حرف رو از دهن يک مادرِ قبولي دانشگاه سراسري مي شنوم انگار ديگه حتي جوونها هم تمايلي به بزرگ شدن و يا حتي بزرگ جلوه داده شدن هم ندارن…شايدم مثل هميشه ما زياد عجله داشتيم براي درآغوش گرفتن حس بزرگي.
ontknow
یک همچین نوشته ایی رو میشه بهش لینک نداد؟ براش نوشتم:
عالی بود فرزام …عالی:love
نوشته ات مزه تمام پاکنهایی رو که تا به امروز گاز زدم و ته مداد سیاه هایی رو که جویدم تو ذهنم زنده کرد.:eyelash
پ.ن:ممنونم از تمام بچه هایی که ديشب زحمت کشیدن و برای بازگشت سلامتيم دعا کردن.:love
انشالله هرچیز دیگه ایی هم از خدا خواستید بهتون بده.:regular