جمعه شب، کانال سه براي هزارمين بار فيلم بوي پيراهن يوسف رو پخش کرد.
فکر کنم بايد سالگرد رهايي اسرا يا همون بازگشت آزادگان باشه … تو فيلم نشون ميداد اسيري رو که ازاد شده و رو دوش مردم و با ملاقات کنندگانش حرف ميزنه و پدر و مادرهايي رو که به اميد يافتن ردي از عزيز برنگشته شون پيشش اومدن و راهنمايي مي کنه… خاطراتم برمي گرده به حدود 16 يا 17 سال قبل .
برادر بزرگترم دوست صميمي داشت که اينجا حميد مي نامش، اون موقع سرباز بود، آخرهاي سربازيش … شايد حتي ماه آخر، که فرستادنش خط مقدم درست يادمه که عمليات مرصاد بود خبر آوردن که اسير شده … براي خانواده اش شوک وحشتناکي بود، تک پسر بود و قرار بود بعد اتمام سربازيش بفرستنش خارج از کشور.
دقيق يادم نمياد چقدر گذشت که شربت نوشيده شد و قطعنامه امضا شد و قرار شد اسرا آزاد بشن، دسته دسته.
شهريور ماه بود و به مناسبت تولد من مهموني تو خونه برگزار شده بود … شلوغ و پلوغ، صدا به صدا نمي رسيد. تلفن خونه زنگ زد، من گوشي رو برداشتم صداي يه مرد بود دستم رو گذاشتم رو اون يکي گوشم که بتونم بشنوم طرف چي ميگه با صداي ضعيفي گفت: سلام … من حميدم! ديگه صداي جيغ خوشحالي من بود که غالب شد به فضاي خونه از خوشي بالا و پايين مي پريدم و با هيجان مامان و شاهنگ رو صدا کردم که خبر آزادي و اومدن حميد رو بهشون بدم.ancing
اون شب هرچي بهش اصرار کردم که پاشو بيا خونه ما مهموني … با تپه پته ايي که تو صداش بود قبول نکرد و قرار شد ما فردا شب بريم خونه شون ديدنش.
فرداشب حرکت کرديم سمت خونه شون… تمام کوچه آذين بندي شده بود و بوي اسپند مشام رو نوازش مي کرد. وارد خونه شديم گوش تا گوش آدم نشسته بود ما رو هدايت کردن به يک اتاق خصوصي که ملاقات راحتري با حميد داشته باشيم … بعد گذشت چند دقيقه حميد وارد شد.
نمي تونم حسم رو با ديدن حميد واضح براتون شرح بدم h… حميدي که من مي شناختم پسري بود قد بلند و چهارشونه ( قدش بالاي 185 بود) با موهاي پر پشت و خيلي خوشتيپ قشنگ يادمه که اولين بار با برند کارتيه تو عطر و ادکلن از طريق حميد آشنا شدم… ولي حالا موجودي که پيش روم بود پسري بود نحيف و مچاله شده با موهايي تنک که لکنت زبان هم پيدا کرده بود و در مدتي که ما اونجا بوديم مثل مسخ شده ها به ديوار روبروش خيره شده بود.
حميد کسي بود که کمترين زمان اسارت رو تحمل کرد و در آخرين عملياتهاي جنگي اسير شد و حالا اينچنين داغون و مچاله شده و ضربه خورده شديد روحي پيش روي ما بود …کسي که شايد سالها زمان لازم داشت که دوباره خودش رو پيدا کنه و خاطرات تلخ اسارت رو فراموش کنه و بتونه به زندگي عاديش برگرده … اونوقت چطوريه که تو فيلمها نشون ميدن اسرا يا همون آزادگان اينقدر سرحال و قبراق به آغوش مام وطن بر مي گردن.
جنگ سخته خيلي سخت و تبعات اون سختر … واقعيت رو تحريف نکنيد.